ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΕΠΛΑΣΕ ΤΗ ΜΠΡΙΖΙΤ ΜΠΑΡΝΤΟ!

Ο Roger Vadim (1928-2000) δεν νομίζω ότι υπήρξε ποτέ πολύ μεγάλος σκηνοθέτης. Συχνά όμως κατάφερνε να κάνει αίσθηση με τις ταινίες του και με την επιλογή των πρωταγωνιστριών τους (μερικές από τις οποίες υπήρξαν και σύζυγοι / ερωμένες του). Όπως, βέβαια, με την πρώτη του ταινία, το θρυλικό "Και ο Θεός έπλασε τη γυανίκα" του 1956.
Θρυλικό; Επειδή είναι μια συγκλονιστική ταινία; Μάλλον όχι. Το μεγαλύτερο μέρος της μεγάλης φήμης της οφείλεται στην κυριολεκτικά εκρηκτική παρουσία της 22χρονης τότε Μπριζίτ Μπαρντό στον πρώτο σημαντικό ρόλο της. Αυτό ήταν άλλωστε το φιλμ που την ανέδειξε και την καθιέρωσε σαν παγκοσμιο σύμβολο του σεξ.
Στην ταινία παίζει το ρόλο μιας ανεξάρτητης (αλλά και κακομαθημένης) τινέιτζερ, που αψηφά όλες τις σεξουαλικές και κοινωνικές συμβάσεις και, ενώ είναι ερωτευμένη με κάποιον αρκετά μεγαλύτερό της και πολιορκείται από έναν ακόμα μεγαλύτερο πλούσιο αρχιτέκτονα, αυτή τελικά παντρεύεται το μικρό αδελφό του πρώτου, που είναι ερωτευμένος μαζί της, και το δράμα ξεκινά.
 Πρόκειται βέβαια για ερωτικό δράμα, με αισθηματικές συγκρούσεις και διλήμματα και την αξέχαστη περσόνα της Μπαρντό, με τον προφανή και πρωτοφανή για την εποχή ερωτισμό της, στο επίκεντρο των πάντων. Πέραν αυτών, αξίζει και για τη γραφική απεικόνιση του μάλλον φτωχού τότε Σαιν Τροπέζ, όπου διαδραματίζεται η ιστορία. Κατά τη γνώμη μου έχει πάντως ενδιαφέρον και η τόλμη του Βαντίμ στη σκιαγράφηση του ποτρέτου της νεαρής ηρωίδας του. Η σεξουαλική της ελευθεριότητα, το ερωτικό της πάθος, η περιφρόνηση κάθε κοινωνικής σύμβασης, ταμπού και καθωσπρεπισμού, μπορούν να προκαλέσουν αίσθηση ακόμα και σήμερα, που τόσα έχουμε δει. Πιστεύω μάλιστα ότι μια κοπέλα με τη δική της συμπεριφορά θα προκαλούσε ανάλογες αντιδράσεις του κοινωνικού περίγυρου ακόμα και στις μέρες μας, ιδιάιτερα αν πρόκειται για επαρχία και όλα αυτά γίνονται ουσιαστικά φανερά.
Ας επισημάνω τέλος και την απίστευτη σκηνή του ζωώδους σχεδόν, παραληρηματικού και πέραντα αισθησιακού χορού της Μπαρντό - απόλυτο σύμβολο της ανάγκης της για πλήρη ελευθερία - προς το τέλος του φιλμ, που επίσης είχε σοκάρει στην εποχή του.
Είναι από τις ταινίες που ενώ νομίζω ότι δεν είναι και πολύ σημαντική, θα συνιστούσα σε όλους να τη δουν - αν ενδιαφέρονται τέλος πάντων και για παλιότερες κινηματογραφικές ιστορίες. Μερικά πράγματα αξίζουν ακόμα και αν συνολικά δεν είναι, όπως είπαμε, ιδιαίτερα σπουδαία, όσο αντιφατικό κι αν ακούγεται αυτό.