Ο WOODY ALLEN ΩΣ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΟΣ ΚΑΚΟΠΟΙΟΣ

Βρισκόμαστε στα 1969 όταν το παγκόσμιο σινεμά γνωρίζει τον Woody Allen και το ιδιοφυές χιούμορ του (είχε προηγηθεί άλλη μια ιδιόρυθμη ταινία, αλλά μάλλον είχε περάσει απαρατήρητη). Μιλάμε για το "Take the Money and Run" (άσχετος ελληνικός τίτλος "Ζητείται Εγκέφαλος για Ληστεία"). Στην πρώτη του ουσιαστικά προσπάθεια ο Allen χρησιμοποιεί το ίδιο εύρημα στο οποίο βάσισε, χρόνια μετά, το αριστουργηματικό Zelig: Αυτό του ψευδοντοκιμαντέρ. Έτσι παρακολουθούμε, ως ντοκιμαντέρ τάχα, τη ζωή του Βίρτζιλ (που ερμηνεύει φυσικά ο ίδιος ο Allen), ενός "γεννημένου" κακοποιού, του οποίου η εγκληματική δραστηριότητα ξεκινά από τα παιδικά του χρόνια και σ' όλη του τη ζωή μπαινοβγαίνει στις φυλακές, παρά το ότι στο μεταξύ έχει ερωτευτεί και έχει αποκτήσει οικογένεια.
Φυσικά ο Βέρτζιλ είναι κυριολεκτικά ληστής για κλάματα. Οι περισότερες απόπειρές του αποτυγχάνουν (και ληστείας και απόδρασης) και, εννοείται, για σωφρονισμό ούτε λόγος. Παρ' όλα αυτά πάντως καταφέρνει να πραγματοποιήσει το όνειρό του: Να μπει στο Top 10 των πλέον καταζητούμενων των ΗΠΑ. Οι ξεκαρδιστικές φάσεις διαδέχονται η μία την άλλη, ενώ το πανέξυπνο, εγκεφαλικό, αλλά και σουρεαλιστικό χιούμορ έχει την τιμητική του. Κι όλα αυτά, όπως είπαμε, με τη μορφή ντοκιμαντέρ. Φωνή off που αφηγείται τα γεγονότα, διακοπή της ροής για συνεντεύξεις από ανθρώπους που τον γνώρισαν (οι πιο αστείες από τους γονείς του, που εμφανίζονται πάντοτε μεταμφιεσμένοι σε... Γκράουτσο Μαρξ γιατί ντρέπονται να δείξουν τα πρόσωπά τους, αφού ο γιος τους τους έχει κάνει ρεζίλι), ασπρόμαυρες σκηνές κλπ. Ταυτόχρονα απολαμβάνουμε την παρωδία διαφόρων κινηματογραφικών ειδών (γκανγκστερικών, αστυνομικών, ταινιών φυλακής κλπ.).
Από την αρχή λοιπόν ο Woody Allen έδειξε το εξαιρετικό του ταλέντο. Η συνέχεια, ως γνωστόν, θα τον ανεδείκνυε ως ένα από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες διεθνώς. Το "Take the Money and Run" πάντως παραμένει κατά τη γνώμη μου μια από τις χαρακτηριστικότερες καθαρά κωμικές στιγμές του.