Ο ΑΝΤΡΑΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΟΥΣΕ ΤΟΝ ΦΙΛΙΠ ΜΟΡΙΣ

Το μόνο σίγουρο βλέποντας το "I Love you Phillip Morris" (2009) του μέχρι τώρα σεναριακού μόνο δίδυμου Glenn Ficarra και John Requa, είναι ότι τα πράγματα στο σινεμά, ακόμα και στο παραδοσιακά συντηρητικό αμερικάνικο, έχουν πολύ αλλάξει στις μέρες μας. Διότι κάποιες δεκαετίες πριν θα ήταν αδιανόητη η ύπαρξη μιας κωμωδίας (;) με ήρωες ένα απόλυτα, βαθιά ερωτευμένο ζεύγος ανδρών. Το ερωτηματικό δίπλα στην κωμωδία μπαίνει γιατί το φιλμ έχει πολλούς δραματικούς, ακόμα και συγκινητικούς τόνους, ενώ το τέλος πολύ απέχει από εύκολα happy end. Μη νομίζετε όμως ότι όλα είναι ρόδινα. Όπως διάβασα στο Αθηνόραμα η ταινία δεν έχει καταφέρει ακόμα να βρει διανομή στις ΗΠΑ, που παραμένουν σε μεγάλο βαθμό τόσο, μα τόσο συντηρητικές...
Από τη μία θαυμάζω λοιπόν την πολύ τολμηρή επιλογή τόσο των δημιουργών όσο και των σταρ - πρωταγωνιστών Τζιμ Κάρεϊ και Γιούαν ΜακΓκρέγκορ (άλλο αδιανόητο για παλιότερες εποχές ήταν να δεχτούν διάσημοι, εμπορικοί ηθοποιοί - ο ένας μάλιστα σούπερ πετυχημένος κωμικός - να ερμηνεύσουν ρόλους γκέι), από την άλλη όμως πρέπει να πω ότι δεν με ενθουσίασε και τόσο η ταινία. Αυτό που πιθανόν αρέσει σε πολλούς, το πέρασμα από το κωμικό στο δραματικό στοιχείο, προσωπικά το βρήκα μάλλον μη ομαλό, δίχως ισορροπία, σα να μην είχαν καταλήξει στο τι ήθελαν να κάνουν οι σκηνοθέτες. Ο παράδοξος χαρακτήρας του βασικού ήρωα, του Κάρεϊ, από την άλλη, μάλλον δεν με έπεισε: Όλη αυτή η ξαφνική δημόσια αποκάλυψη ενός σεβαστού - και μάλιστα χριστιανού - οικογενειάρχη ότι είναι γκέι και η ταυτόχρονη ροπή του προς το συνεχές ψέμα και την απάτη, μου φάνηκε μάλλον κατασκευασμένη. Το ίδιο και η ευκολία με την οποία πείθει τους πάντες. Δεν κατάλαβα δηλαδή πώς μπορεί να προσλαμβάνεσαι τόσο εύκολα σαν διεθυντής (!) σε σούπερ εταιρία και μάλιστα να αυξάνεις στην αρχή και τα κέρδη της, όταν δεν έχεις την παραμικρή ιδέα απ' όλα αυτά ή, αντίστοιχα, να το παίζεις πετυχημένος δικηγόρος όντας άσχετος. Και - ακόμα κι αν αυτά είναι πταίσματα - δεν είμαι πολύ σίγουρος για το πού στόχευε το φιλμ, εφ' όσον σίγουρα δεν ανήκει σ' αυτό που θα αποκαλούσαμε "ξεκαρδιστικό", πράγμα που συχνά αποτελεί αυτοσκοπό από μόνο του. Είναι ένας ύμνος στον αιώνιο, ρομαντικό έρωτα, ανατρέποντας όμως ταυτόχρονα κάθε στάνταρ του είδους; Είναι σάτιρα του αμερικάνικου ονείρου ή του πόθου για πλουτισμό με κάθε μέσον; Παίζει με βασικούς θεσμούς όπως η διακαιοσύνη, το σωφρονιστικό σύστημα, οι μεγάλες εταιρίες; Στοχεύει στην πρόκληση για την πρόκληση και μόνο, υιοθετώντας σειρά από ρομαντικά κλισέ, μετατρέποντάς τα όμως σε γκέι; Ή, τι άλλο; Δεν ξέρω, δεν μου φάνηκαν και πολύ ξεκάθαροι οι στόχοι.
Παρ' όλα αυτά το ενδιαφέρον του εγχειρήματος παραμένει νομίζω και μόνο για το τελευταία στοιχεία: Αυτά της πλήρους ανατροπής των ερωτικών - ρομαντικών κλισέ και της συνολικής προκλητικότητας της ταινίας. Δεν την απορρίπτω λοιπόν εντελώς, ούτε όμως και θα μπει στη λίστα με τα αγαπημένα μου.