ΣΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΗΣ ΣΚΟΤΕΙΝΗΣ ΠΛΕΥΡΑΣ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ

Επιτέλους! Το "Moon" του Duncan Jones (γιου του Ντέιβιντ Μπόουι, αν δεν το ξέρετε ακόμα) είναι μια αληθινή ταινία επιστημονικής φαντασίας. Εννοώ μια ταινία ΕΦ που δεν βασίζεται στην άνευ ουσίας επίδειξη εφφέ ούτε στη δράση και τα διαστημικά ή μη κυνηγητά, αλλά στο σενάριο και την ουσιαστική σκηνοθεσία, που αναδεικνύει όλες τις δυνατότητες του μάλλον απλού, hitech σκηνικού. Μελαγχολική ατμόσφαιρα, κορυφώσεις εκεί που χρειάζεται, πολύ καλή ηθοποία από τον Σαμ Ρόκγουελ και... μια από τις καλύτερες ταινίες του είδους των τελευταίων ετών.
Και συγχρόνως το φιλμ θέτει πολλά προβλήματα για να τραφεί η σκέψη του θεατή: Η ανθρώπινη μοναξιά, η φύση των αναμνήσεων, η κλωνοποίηση και οι πιθανές της επιπτώσεις, ο ρόλος της τεχνολογίας, ο ρόλος των μεγάλων εταιριών, ο άνθρωπος αντιμέτωπος με τον εαυτό του και πολλά άλλα. Κάτι μεταξύ "2001: Οδύσσεια του Διαστήματος" και "Σολάρις" θα έλεγα, πλην όμως νομίζω ότι έχει αφομοιώσει δημιουργικά τις ιδέες αυτών και πολλών άλλων φιλμ ΕΦ, ώστε τελικά να γίνεται κάτι δικό του, αυτόνομο και δυνατό. Και ενώ πρόκειται κατά βάση για έναν άνθρωπο μόνο (;), κλεισμένο σ' ένα διαστημικό σταθμό στη σκοετεινή πλευρά του φεγγαριού, δεν νομίζω ότι θα υπάρξει κάποιος θεατής που θα πλήξει. Αυτό ακριβώς είναι το μεγάλο επίτευγμα του Jones. Γιατί, τελικά, νομίζω ότι δεν είναι μόνο το καλό σενάριο, αλλά και η σκηνοθεσία του που κρατά ψηλά το σασπένς στο φιλμ.
Είχα καιρό να ευχαριστηθώ τόσο ταινία ΕΦ και, τελικά, το Moon επιβεβαιώνει την άποψή μου ότι σαφώς δεν είναι ο καταιγισμός εντυπωσιακών σκηνών, τεράτων, εξωγήινων και περίεργων σκαφών που κάνουν μια καλή ταινία του είδους. Και να φανταστείτε ότι είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Jones. Αν συνεχίσει έτσι, θα πρέπει να πρακολουθούμε με πολύ ενδιαφέρον τα επόμενα βήματα της πορείας του.