ONCE IN A LIFETIME... ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΕΝΑΣ ΠΕΤΡΙΔΗΣ

Τα τυπικά: Το "Once in a lifetime" είναι ένα ντοκιμαντέρ που έφτιαξε η Νικόλ Αλεξανδροπούλου για τον παλιότερο ίσως άνθρωπο του ραδιοφώνου, τον Γιάννη Πετρίδη. Ο οποίος μιλά για τα παιδικά του χρόνια, για τη μουσική που τόσο αγαπά (της έχει αφιερωθεί για να είμαστε ακριβείς), για την αγάπη του για το Λος Άντζελες, που επισκέπτεται συχνά, για την αλλαγή του ραδιοφώνου, αλλά και των εταιριών, στις μέρες μας κλπ.
Τέρμα τα τυπικά. Γιατί γι' αυτή την ταινία δεν μπορώ να μιλήσω με κινηματογραφικούς όρους, αλλά μόνο συναισθηματικά. Δεν έχει καμιά σημασία για μένα αν είναι καλή ή κακή, πρωτότυπο ή συνηθισμένο ντοκιμαντέρ, κινηματογραφικής ή "τηλεοπτικής" αισθητικής. Θα το έβλεπα και θα το απολάμβανα ό,τι κι αν ήταν. Αυτό που μετρά για μένα είναι ο άνθρωπος. Είμαι, βλέπετε, κι εγώ ένας απ' αυτούς που μεγάλωσαν με την εκπομπή του Γιάννη Πετρίδη (κάποτε Ποπ Κλαμπ και νυν Από τις 4 στις 5), είμαι απ' αυτούς που του οφείλουν ένα σημαντικό μέρος της κουλτούρας και της καλλιτεχνικής τους (μουσικής κυρίως, φυσικά, αλλά και όχι μόνο) παιδείας. Θα το τονίσω για να μην παρεξηγηθώ: Το φιλμ αυτό το βλέπεις μόνο αν έχεις μια τέτοια σχέση (ζωής) με τον Πετρίδη. Τότε το βλέπεις οπωσδήποτε. Αλλιώς δεν θα σου πει τίποτα. Απλώς κάποιες πληροφορίες για έναν άνθρωπο που κατέχει πιθανόν ρεκόρ Γκίνες (ή βρίσκεται κοντά τέλος πάντων), αφού κάνει ζωντανή, καθημερινή εκπομπή επί 34 χρόνια δίχως καμιά διακοπή, που έχει γνωρίσει προσωπικά τα μεγαλύτερα ονόματα της μουσικής και είναι ιδοκτήτης μιας από τις μεγαλύτερες συλλογές δίσκων στον πλανήτη και που, επιπλέον, διαθέτει εξαιρετικά ανοιχτό μυαλό και "κεραίες" έτοιμες να πιάσουν ό,τι συμβαίνει γύρω του! Αλλά δεν είναι αυτή η ουσία.
Οι πιο νέοι ίσως δεν καταλάβουν. Γι' αυτούς είναι ένας ακόμα παραγωγός. Ίσως και λίγο συμβατικός για τα γούστα τους. Όταν όμως είσαι έφηβος στην επαρχία και υπάρχει μόνο Α' και Β' Πρόγραμμα και τίποτα άλλο, και αυτά συχνά παίζουν εκπομπές για το στρατό και τους αγρότες κι από μουσική... άστα να πάνε, ε, τότε κάποιος που ξαφνικά παίζει το τελευταίο άλμπουμ των Pink Floyd η των Jethro Tull ή των King Crimson ακούγεται τουλάχιστον εξωγήινος...
Δεν θα πω άλλα. Θα πω μόνο ότι το ντοκιμαντέρ αποκαλύπτει και έναν ρομαντικό άνθρωπο, που προτιμά να φύγει από μεγάλη εταιρία όταν καταλαβαίνει ότι "κουμάντο από εδώ και μπρος θα κάνουν μάνατζερς και λογιστές και όχι άνθρωποι της μουσικής", που αρνείται παχυλές αμοιβές σε ιδιωτικούς σταθμούς ή στην τηλεόραση, που έχει μια αριστερή ματιά για τα κοινωνικά δρώμενα και, δεν χρειάζεται να το ξαναπούμε, που αγαπά βαθύτατα τη μουσική και τη γνωρίζει όσο ελάχιστοι. Κι όχι μόνο το ροκ, αλλά μια τεράστια γκάμα μουσικής. Στο φιλμ μιλούν για τον Πετρίδη πλήθος επώνυμων (από τον Αργύρη Ζήλο και το Γιάννη Νένε μέχρι τον... Πέτρο Ευθυμίου - ναι του ΠΑΣΟΚ - και τον απεχθέστατο σε μένα τουλάχιστον Πέτρο Κωστόπουλο).
Ξαναλέω. Σαν ντοκιμαντέρ δεν είναι κάτι ιδιαίτερο. Όσοι όμως νοιώθετε ότι κάτι χρωστάτε από αυτό που είσαστε σήμερα στον Πετρίδη, σπεύσατε οπωσδήποτε.