ΝΑ ΦΟΒΑΣΤΕ ΤΑ "ΟΡΦΑΝΑ"

Το "Orphan" του ισπανού (αν και δεν είναι ισπανική, αλλά αμερικάνικη ταινία) Jaume Collet-Serra ανήκει σε ένα αρκετά κοινό υπο-είδος ταινιών τρόμου: Αυτό με τρομακτικά παιδιά. Εδώ ένα πλούσιο ζευγάρι με αρκετά βεβαρυμένο παρελθόν και δύο παιδιά ήδη, υιοθετεί ένα τρίτο, την αγγελική και προικισμένη Έστερ και... ο τρόμος αρχίζει (καλά, σκέφτηκα εγώ, τόση καούρα πια να υιοθετήσουν τρίτο παιδί, έστω και αφού το τρίτο τους πέθανε στη γέννα, ενώ είχαν ήδη δύο χαριτωμένα παιδάκια; Τι να πεις... Έτσι είναι φαίνεται αυτοί οι ευκατάστατοι αμερικάνοι).
Αρκετά καλογυρισμένο θρίλερ, με ένα εξαιρετικά κακό και αντιπαθητικό κοριτσάκι (δεν κάνω κανένα σπουδαίο spoiler, οι προθέσεις του δείχνονται σχεδόν απ' την αρχή), που σε ορισμένες σκηνές, πάντως, μου έγινε ακόμα και απωθητικό, αν μη τι άλλο φανερώνει τα ταλέντα του ισπανικού σινεμά - και ιδιαίτερα του φανταστικού - που ξεφυτρώνουν το ένα μετά το άλλο και συχνά, όπως εδώ, παίρνουν την άγουσα για Αμερική. Βρήκα πάντως πως περιέχει αρκετές "αμερικανιές", που εδώ ορίζω ως συμπεριφορές που μόνο στην Αμερική ή, καλύτερα, μόνο στις αμερικάνικες ταινίες, θα μπορούσαν να υπάρξουν, χωρίς αυτό να μειώνει το σασπένς και το καλογυρισμένο του πράγματος που αναφέραμε πιο πάνω. Απλώς είναι ένα θέμα που έχουμε δει και ξαναδεί πολλές φορές, οπότε η καλοκουρδισμένη μηχανή δουλεύει καλά μεν, προβλέψιμα δε. Λίγη πρωτοτυπία παραπάνω δεν θα με χαλούσε (συνολικά εννοώ, γιατί η εξήγηση - ανατροπή που δίνεται προς το τέλος είναι μάλλον πρωτότυπη και πειστική).
Εντάξει, η Έστερ παίρνει σίγουρα τη δική της θέση στην πινακοθήκη των εφιαλτικών παιδιών και σίγουρα η τανία με κράτησε, δίχως όμως να τη θεωρώ και τίποτα ιδιαίτερο. Ίσως μάλιστα να γκρινιάξω και λιγάκι - αν και νοιώθω ότι γίνομαι υπερβολικός - για ένα είδος υποβόσκουσας ξενοφοβίας, αφού το φριχτό κοριτσάκι μας έρχεται από τη Ρωσία ή από κάπου από εκεί γύρω τέλος πάντων. Ας προσέχαμε κι εμείς κι ας αγοράζαμε πράμα από τον τόπο μας. Χάθηκαν τα ορφανά αμερικανάκια δηλαδή;