Η ΤΖΟΥΛΙ, Η ΤΖΟΥΛΙΑ ΚΑΙ Η ΚΟΥΖΙΝΑ

Η Nora Ephron, άλλοτε σαν σεναριογράφος και άλλοτε σαν σκηνοθέτης (ή και τα δύο) ανέκαθεν ειδικευόταν στο είδος που αποκαλούμε κομεντί, και δη αισθηματική. Και μερικές φορές είχε διαπρέψει σ΄ αυτό (θυμηθείτε ότι ήταν η σεναριογράφος του "Όταν ο Χάρι γνώρισε τη Σάλι"). Το "Julie & Julia" είναι μια γαστριμαργική κομεντί, που κάτι πάει να πιάσει από τις καλές στιγμές της, αλλά δεν τα καταφέρνει απόλυτα κατά τη γνώμη μου.
Βασισμένο σε δύο αληθινές ιστορίες, αυτή της διάσημης αμερικανίδας "Βέφας" της δεκαετίας του 50 Τζούλια Τσάιλντς, που έζησε κυρίως στο Παρίσι και έγραψε έναν διασημότατο και ογκώδη τσελεμεντέ και της σύγχρονης Τζούλι, που δημιούργησε ένα μπλογκ στο οποίο περίεγραψε το πώς μαγείρεψε και τις 520τόσες συνταγές της παλιότερης Τζούλια μέσα σε έναν χρόνο (365 μέρες δηλαδή) και έκανε μπεστ σέλλερ, η ταινία, όπως εύκολα αντιλαμβάνεστε, είναι έντονα κουζινοκεντρική. Και μάλιστα με βάρος στη νοστιμότατη γαλλική κουζίνα. Έτσι αν είστε γκουρμέ το φιλμ αποτελεί must. Αν τώρα το φαγητό - το καλό φαγητό μάλλον - δεν αποτελεί το άλφα και το ωμέγα της ζωής σας και δείτε το όλο πράγμα πιο ψύχραιμα, νομίζω ότι θα παρακολουθήσετε ένα συμπαθητικό αρχικά φιλμ, το οποίο όμως όσο περνά η ώρα γίνεται σχετικά βαρετό. Εντοπίζω το μεγαλύτερο πρόβλημά του στη διάρκεια: Διάβολε, τι τα ήθελε τα 123 ολόκληρα λεπτά για να μας περιγράφει συνταγές, κάποιες αισθηματικές / συναισθηματικές καταστάσεις και εμπλοκές, καθώς και τον αδιάκοπο αγώνα για τη διασημότητα; (τόσο η παλιότερη και η καινούρια επιθυμούν όσο τίποτα άλλο να εκδώσουν το βιβλίο τους). Το "Όσα παίρνει ο άνεμος" σε κουζίνα νόμιζε ότι γύριζε; Α, ναι, το πιάτο πασπαλίζεται και με λίγη πολιτική εξ αιτίας των αναφορών στον σχεδόν φασίστα γερουσιαστή Μακάρθι των 50ς και τα προβλήματα που αυτός έφερε στη ζωή της παλιότερης Τζούλιας και του διπλωμάτη συζύγου της. Βρήκα και κάπως ενδιαφέρουσα τη σταδιακή μετατροπή του στοιχήματος που έβαλε η νεότερη Τζούλι με τον εαυτό της και το σχετικό dead line που του έδωσε (του εαυτού της) σε κανονική εμμονή που κάποια στιγμή απειλεί να καταστρέψει τη ζωή της. Τα κάνω κι εγώ κάτι τέτοια. Κατά τα άλλα όμως...
Βέβαια η Μέριλ Στριπ είναι πάντοτε μια εξαίρετη ηθοποιός και είναι ικανή να μεταμορφώνεται σε οτιδήποτε απαιτεί ο ρόλος της. Υπάρχει επίσης και αρκετό χιούμορ. Και, εντάξει, συμπαθητικό είναι το συνολικό αποτέλεσμα, αλλά, ξαναλέω, και κουραστικό, τουλάχιστον για μένα. Σίγουρα πάντως δεν πρόκειται για την καλύτερή μου. Αφείστε που η ταινία μας αφήνει με τη γεύση ότι όλος ο κόσμος μπορεί κάθε μέρα να μαγειρεύει αστακούς ή boeuf burgignon...