ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΣΥΝΙΣΘΗΜΑΤΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΣΤΟ "ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΑΛΙΣ"

Η βραζιλιάνικη ταινία "Alice's House" (A Casa de Alice) του Chico Teixeira ανήκει στο είδος που λέμε "φέτα ζωής". Τουτέστιν απόλυτος ρεαλισμός, καταγραφή καθημερινών γεγονότων, ενίοτε κοινών και τετριμμένων, ντοκιμαντερίστικη οπτική.
Η συγκεκριμένη είναι από τα καλά δείγματα του είδους, με φεμινιστικά στοιχεία, καθώς αφηγείται τη ζωή και τα οικογενειακά προβλήματα μιας γυναίκας 40τόσων χρόνων που εργάζεται και ζει με τους τρεις γιους της, τη γριά και μισότυφλη μητέρα της και έναν αδιάφορο ταξιτζή σύζυγο. Οι γιοι έχουν τα δικά τους προσωπικά προβλήματα, η γιαγιά, στήριγμα στην ουσία του καθημερινού νοικοκυριού, εισπράτει την περιφρόνηση των πάντων εκτός της κόρης της, ο σύζυγος έχει σχέση με μια πιτσιρίκα γειτόνισα. Με απόλυτα φυσικό και αβίαστο τρόπο και η Αλίσια με τη σειρά της δεν διστάζει και πολύ να ενδώσει στο φλερτ του πρώτου της εφηβικού έρωτα και νυν συζύγου πελάτισάς της, τον οποίο συναντά τυχαία μετά από πολλά χρόνια.
Οι ηθοποιοί είναι πολύ πειστικοί στους ρόλους τους και το όλο πράγμα δεν είναι τόσο ζοφερό και βαρετό όπως ίσως ακούγεται, αφού σφύζει από ζωή, κυρίως λόγω του έντονου βραζιλιάνικου ταμπεραμέντου, που διαποτίζει την Αλίσια, αλλά και άλλους χαρακτήρες. Το φεμινιστικό στοιχείο είναι σαφές, αλλά καθόλου διδακτικό ή υπερτονισμένο και όλα μοιάζουν να γίνονται "εύκολα" και φυσικά, παρά την εμφανή κρίση. Φαίνεται ότι οι βραζιλιάνοι ξεσπούν, έχουν προβλήματα οικονομικά και συναισθηματικά σαν όλους μας, αλλά η αγάπη στη ζωή και η "έξω καρδιά" παίζουν εκεί πολύ σημαντικότερο ρόλο απ' όσο στα μέρη μας.
Σας είπα, είναι καλή ταινία στο είδος της. Αλλά εγώ δεν είμαι και πολύ φίλος του είδους αυτού του καθαρού ρεαλισμού, το έχω πει και αλλού. Αν είστε εσείς , πιστεύω ότι θα σας αρέσει.