Ο ΑΖΟΥΡ, Ο ΑΣΜΑΡ, ΟΙ ΔΥΟ ΚΟΣΜΟΙ ΚΑΙ Η ΕΙΚΑΣΤΙΚΗ ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ

Με τήν ταινία κινουμένων σχεδίων "Αζούρ και Ασμάρ" ο Γάλλος Michel Ocelot αποδεικνύει ότι είναι ένας από τους σημαντικότερους δημιουργούς του χώρου. Το φιλμ πάνω από οτιδήποτε άλλο, είναι μια απίστευτη, αδύνατο να περιγραφεί με λόγια, οπτική πανδαισία. Εκτυφλωτικά χρώματα και ζαλιστικά διακοσμητικά μοτίβα παρελαύνουν με τρομερή ποικιλία και ταχύτητα μπροστά στα έκθαμβα μάτια μας, χωρίς ωστόσο ούτε στιγμή να γίνονται κιτς. Το αντίθετο μάλιστα. Οι "δυτικές" εικόνες δένουν άριστα με τα εκθαμβωτικά αραβουργήματα που πλημμυρίζουν την οθόνη, οι αρχιτεκτονικές και τα τοπία μπερδεύονται αρμονικά, οι δύο κόσμοι εναλλάσσονται με απόλυτη ισορροπία.
Αυτό άλλωστε είναι και το νόημα της ταινίας. Η αποδοχή του "άλλου", του διαφορετικού, η καταδίκη κάθε μισσαλοδοξίας, που δυστυχώς είναι ιδιαίτερα "της μόδας" σήμερα. Μη νομίσετε όμως ούτε κατά διάνοια ότι όλα αυτά οδηγούν σε ένα "διδακτικό", "εκπαιδευτικό" αποτέλεσμα. Κάθε άλλο. Πρόκειται για ένα ατόφιο παραμύθι, πλημμυρισμένο με χρώματα και αρώματα της ανατολής, με έντονες αναφορές και επιροές από τις "Χίλιες και Μία Νύχτες". Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μια ιστορία παρμένη απ' αυτές (αλλά δεν). Παρακολουθούμε λοιπόν με αμείωτο ενδιαφέρον τις περιπέτειες των δύο νέων, του λευκού και του σκούρου, εκπροσώπων της δυτικής και της αραβικής κουλτούρας, τις συγκρούσεις και ταυτόχρονα την αλληλοσυμπλήρωση και τη φιλία τους, την ανάδειξη, δίχως κόμπλεξ πολιτικής ορθότητας, των διαφορών και των κοινών τους. Περιπέτειες σε μαγικούς κόσμους, με πολύχρωμα, πελώρια σαρκοβόρα πουλιά, με κατακόκκινα λιοντάρια, με ληστές και τζίνια, νεράιδες και ξωτικά.
Κι όμως, η ταινία δεν απευθύνεται μόνο σε παιδιά. Παρακολουθείται εξ ίσου καλά και από τους μεγάλους. Είπαμε: Θεωρώ ότι γεφυρώνει, εκτός από τους πολιτισμούς, παιδιά και μεγάλους, θέαμα και νόημα, για να καταλήξει στο χιουμοριστικό (και σχετικά ανατρεπτικό) φινάλε.
Ίσως οι φανατικοί αποκλειστικά της αμερικάνικης ντισνεϊκής αισθητικής ή αυτής των γιαπωνέζικων άνιμε να ξενιστούν από την πλούσια και προσωπική αισθητική του Ocelot, που δεν θυμίζει τίποτα άλλο και σαφέστατα δεν ανήκει σε καμιά από τις δύο βασικές παραπάνω κατηγορίες. Θα είναι όμως κρίμα (γι' αυτούς). Θα έχουν χάσει μια σπάνια απόλαυση (οπτική κυρίως).
ΥΓ: Συνίσταται ανεπιφύλακτα για παρακολούθηση σε μεγάλη οθόνη. Όλα τα άλλα θα είναι απλώς οδοντόκρεμες.