ΤΟ ΑΙΜΑ, Η ΣΟΚΟΛΑΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΛΥΚΟΙ

Μια ακόμα ταινία με λυκάνθρωπους, που ανακυκλώνει αρκετά γνωστά κλισέ, αλλά έχει και κάποιο ενδιαφέρον. Μιλώ για το "Αίμα και Σοκολάτα" της Γερμανίδας Katja von Garnier. Πρόκειται για μια low budget παραγωγή, δίχως σπλάτερ σκηνές ή ιδιαίτερα εφφέ (αν και είναι καλός ο τρόπος μεταμόρφωσης σε λύκο ενώ πηδάνε στον αέρα). Τα low budget βέβαια μου αρέσουν, γιατί εκεί ανακαλύπτεις αληθινά διαμάντια, αυτό όμως δεν συγκαταλέγεται σ' αυτά. Τα θετικά πάντως είναι το ότι όλο το φιλμ είναι γυρισμένο στο Βουκουρέστι, πράγμα που του δίνει ένα σκοτεινό, ασυνήθιστο κλίμα, καθώς και το ότι οι λυκάνθρωποι δεν αντιμετωπίζονται μονοκόματα ως κακοί και μόνο, αλλά γίνεται και μια προσπάθεια εμβάθυνσης στην τρομερή τους "κατάρα" (για τους ίδιους δεν είναι ακριβώς κατάρα, αντίθετα είναι περήφανοι ως φυλή): Ανάγκη επιβίωσης, τελετουργικό κυνήγι επειδή είναι από τη φύση τους υποχρεωμένοι να το κάνουν - όπου μάλιστα διαλέγουν καθάρματα ως θύματα, ενώ η κατάσταση του ζώου που ξεπηδά μέσα από τον άνθρωπο έχει μια παθιασμένη, απελευθερωτική χρειά, έναν είδος πόθου για αληθινή ζωή πέρα από δεσμά κάθε είδους. Θίγονται επίσης θέματα σχέσεων του ατόμου με την αγέλη, ανεξαρτησίας ή υπακοής στους όποιους νόμους της όποιας φυλής.
Κατά τα άλλα, ε, ξέρετε, η λυκανθρωπίνα ερωτεύεται άνθρωπο, συγκρούεται με τη φυλή της... και η κατάληξη (με κυνηγητά και κλισέ) είναι απογοητευτική σε σχέση με την μέχρι τότε ατμόσφαιρα - και ίσως ο καχύποπτος θεατής να διακρίνει και αρνητικές προεκτάσεις καθώς ο καλός και ανεξάρτητος αμερικάνος έρχεται να απελευθερώσει την κοπέλα από τα δεσμά της (ρουμάνικης) αγέλης. Α, να σας προειδοποιήσω επίσης ότι δεν πρόκειται να τρομάξετε καθόλου - αν και αυτό είναι ηθελημένο, αφού η ταινία δεν στοχεύει στον καθαρό τρόμο.
Τίποτα το σπουδαίο κατά τη γνώμη μου. Έχω δει και πολύ καλύτερες ταινίες τρόμου και πολύ καλύτερες με λυκάνθρωπους ειδικότερα. Ωστόσο δεν το θεωρώ πια και τόσο για θάψιμο, όσο η πλειοψηφία των κριτικών.