Ο ΦΥΛΑΚΑς, Ο ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΧΩΡΙΑ ΠΟΥ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ

Επιτέλους, μια καλή ελληνική ταινία! "Ο γιος του φύλακα" του Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου (που είχε βραβευτεί και με πρηγούμενες μικρού μήκους του) είναι μια στέρεη ταινία, που την παρακολούθησα απνευστί, δίχως να νοιώσω "κοιλιά" ή οποιοδήποτε άλλο από τα γνωστά "ελληνικά" προβλήματα. Και, επιτέλους, είναι μια ελληνκή ταινία με γερό σενάριο, που εκμεταλλεύεται στο έπακρο την ξεχασμένη επαρχία και το φορτισμένο και ιδιάζον κλίμα της.
Γυρισμένη σχεδόν ολόκληρη σε ένα μικρό, ορεινό χωριό της Πίνδου που αργοπεθαίνει, με τους ελάχιστους κάτοικους "υπ' ατμόν", βγάζει πολύ καλά την αντίθεση του φιλόδοξου και αρκετά "μαλάκα" ανερχόμενου τηλεοπτικού αστέρα και των λίγων άλλων πρωτευουσιάνων, που για διάφορους λόγους βρίσκονται εκεί, με τους σχεδόν πρωτόγονους ντόπιους, που κινούνται ανάμεσα στη μονολιθικότητα και την ανθρωπιά, τη χοντράδα και την φευγάτη ποίηση. Αλλά και οι κάτοικοι των πόλεων που λέγαμε διαθέτουν πολύπλοκους χαρακτήρες, ούτε καλούς ούτε κακούς, που αλλάζουν βαθμιαία με τα όσα συμβαίνουν στο χωριό. Αυτή η ευελιξία των χαρακτήρων, ρεαλιστική και μακριά από κάθε κλισέ, είναι μια από τις αρετές της ταινίας. Για να το πω με άλλα λόγια, ξεχάστε οποιοδήποτε διαχωρισμό "καλών" και "κακών".
Αυτό όμως που κυριαρχεί, είναι το ίδιο το χωριό, η απομόνωσή του, η εγγύτητά του με τη φύση, καθώς και ο σίγουρος, επερχόμενος θάνατός του: Οι παρείσακτοι νέοι προφανώς θα φύγουν, οι μεσήλικες είναι έτοιμοι να το εγκαταλείψουν. Θα απομείνουν οι ελάχιστοι γέροι με ημερομηνία λήξεως. Πριν όμως συμβούν όλα αυτά, η φύση θα έχει προλάβει να επιδράσει γερά πάνω σ' όσους έρχονται ουσιαστικά για πρώτη φορά σε επαφή μαζί της, αλλάζοντάς τους καίρια.
Κεντρική φιγούρα ο γιος του φύλακα, που "χάνει" λιγάκι (αλλοπαρμένος θα ήταν πιο σωστή έκφραση), ούτε όμως ακριβώς τρελός ή σάικο ούτε, σε καμιά περίπτωση, καρικατούρα. Γύρω του ένα πλήθος από χαρακτήρες που μας εντυπώνονται, ένα αρκετά πολύπλοκο σενάριο, που όμως δεν γίνεται ποτέ χαώδες ή κουραστικό, ρεαλισμός και ποίηση που εναλλάσσονται δίχως να συγκρούονται, πολλές μικρές ιστορίες που δένουν αρμονικά, σχόλια πάνω στην αναζήτηση της ταυτότητας, της καταγωγής, της επιστροφής στα πρωταρχικά, πάνω στους θρύλους που ακόμα είναι ζωντανοί στα ξεχασμένα μέρη, πάνω στη δύναμη της φύσης και την ερήμωση της υπαίθρου, αλλά και σωστές ηθοποιίες, πειστικό λεξιλόγιο και ένα πολύ δυνατό, συγκινητικό φινάλε.
Ίσως να μοιάζω υπερβολικά ενθουσιασμένος - και εσείς έχετε κάθε δικαίωμα να μη συμμεριστείτε αυτόν τον ενθουσιασμό - αλλά είχα πραγματικά καιρό να ευχαριστηθώ ελληνική ταινία.