GUCHA: ΠΛΗΜΜΥΡΑ ΜΟΥΣΙΚΗΣ

Η Gucha είναι μια πόλη της Σερβίας περίφημη για το φεστιβάλ της. Ένα φεστιβάλ διαφορετικό από οτιδήποτε ξέρετε: Εκεί, κάθε χρόνο, συναντιούνται οι καλύτερες μεγάλες ορχήστρες χάλκινων πνευστών (κυρίως) της χώρας και κερδίζουν τα Βραβεία καλύτερης Μπάντας και Καλύτερης Τρομπέτας. Η "Χρυσή Τρομπέτα" αποτελεί ύψιστη τιμή για τον νικητή. Κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ οι δεξιοτέχνες, τσιγγάνοι και μη, παίζουν κυριολεκτικά "παπάδες", μπαίνοντας συχνά στα χωράφια του αυτοσχεδιασμού και μιας ιδιόρυθμης τζαζ, αν και η βάση της μουσικής παραμένει παραδοσιακή. Είναι το είδος αυτό που οι Έλληνες γνώρισαν και αγάπησαν από τις ταινίες του Κουστουρίτσα και από τον Μπρέγκοβιτς ή από τη δική μας Μπάντα της Φλώρινας.
Η Gucha είναι επίσης μια ταινία του Dusan Milic, που, δίχως να είναι ντοκιμαντέρ, επικεντρώνεται στο περίφημο φεστιβάλ. Η υπόθεση είναι μια "τσιγγάνικη" διασκευή του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας. Ο μελαψός, ταλαντούχος νεαρός τρομπετίστας μιας αμιγώς τσιγγάνικης μπάντας από το Βελιγράδι, με πολύπλοκους οικογενειακούς δεσμούς να δένουν τα μέλη της, ερωτεύεται σφόδρα την μικρή, κατάξανθη κόρη του αρχηγού της αντίπλαης μπάντας, που αποτελείται από λευκούς επαρχιώτες και έχει εξ ίσου οικογενειακή δομή. Φυσικά ο πατέρας γίνεται έξαλλος, ο ρατσισμός εναντίον των τσιγγάνων είναι έντονος και, τελικά, αποφασίζουν να λύσουν τις διαφορές τους σε μια απίστευτη μουσική μονομαχία που θα γίνει - που αλλού;- στο φεστιβάλ, παρουσία χιλιάδων αφηνιασμένων θεατών (και πολύ περισσότερων τηλεθεατών), αφού τόσο ο πατέρας όσο και ο υποψήφιος μνηστήρας είναι οι πρώτες τρομπέτες της μπάντας τους.
Απλό σαν υπόθεση, είναι τόσο πλημμυρισμένο από φοβερή μουσική και χρώματα, που σε αφήνει άναυδο. Υπάρχει και κάμποσο χιούμορ που κάνει τα πράγματα ακόμα πιο ευχάριστα και, φυσικά, όλα τα λεφτά είναι το τελευταίο μισάωρο, γυρισμένο όντως στο φεστιβάλ, όπυυ η "μονομαχία" εξελίσσεται σε απόλυτη μουσική πανδαισία. Πέρα για πέρα feel good ταινία, συνίσταται ανεπιφύλακτα σε όλους τους φίλους αυτού του είδους μουσικής. Όσοι την βαριούνται όμως, ας μην κάνουν τον κόπο, παρά το ότι όπως είπαμε το φιλμ είναι πολύ ευχάριστο, γιατί υπάρχει κίνδυνος overdose.
Η καλύτερη ταινία απ' όσες είδα στη φετινή Berlinale. Μιλώντας καθαρά μουσικά, πρέπει να το δείτε για να το πιστέψετε.