ΒΡΩΜΙΚΑ ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ

Να λοιπόν που οι "πολιτικά σκεπτόμενες" ταινίες πληθαίνουν στο Χόλυγουντ. Το αναφέραμε στις ταινίες του Κλούνεϊ, στον "Επίμονο Κηπουρό" κλπ. Το "Ματωμένο διαμάντι" (Blood Diamond) του Edward Zwick κεντράρει και πάλι στην τραγική κατάσταση της μαύρης Αφρικής και στις τερατώδεις ευθύνες των δυτικών (κυβερνήσεων και μη) γι' αυτήν. Συγκεκριμένα, μιλά για το βρώμικο εμπόριο διαμαντιών, που εξάγονται (από τη γη) κάτω από εφιαλτικές συνθήκες και στη συνέχεια εξάγονται (από τη χώρα) παράνομα. Και για τους αιματηρότατους πολέμους (εμφύλιους κυρίως) που προκαλούν και συντηρούν οι δυτικοί πάντα, αδίστακτοι μπρος τα συμφέροντά τους. Φυσικά και εδώ η Αφρική κάθε άλλο παρά ειδυλιακή και εξωτική είναι και βρίσκεται μίλια μακριά από την σαφάρι εικόνα που πολλοί εξακολουθούν να έχουν γι' αυτή.

Η ταινία έχει έναν κάποιον διδακτισμό και μανιχαϊσμό (οι αντάρτες δείχνονται ξεκάθαρα κακοί, οι θεατές, όπως και οι ήρωες, νοιώθουν ασφάλεια κοντά στα κυβερνητικά στρατεύματα, αν και είναι γνωστό ότι σ' αυτές τις περιπτώσεις οι σφαγές και τα κάθε λογής εγκλήματα είναι απόλυτα μοιρασμένα). Πέραν αυτού πάντως - και διατηρώντας πάντοτε έναν θετικό και προοδευτικό προβληματισμό απέναντι στην κόλαση της Αφρικής - δεν παύει ποτέ να είναι κλασσικό, καλογυρισμένο Χόλυγουντ, με όλα τα κλισέ που αυτό συνεπάγεται. Υπάρχει ο τυπικός έρωτας (κι ας είναι αντίθετοι και με ολότελα διαφορετικά κίνητρα οι ερωτευμένοι), υπάρχει δράση και περιπέτεια, υπάρχει το (σχετικά) καθησυχαστικό τέλος - αν και πολύ απέχει από ένα κλασσικό χάπυ εντ -, το άψογο timing (εκεί δηλαδή που ο "κόμπος φτάνει στο χτένι" συμβαίνει πάντα κάτι εξωτερικά και τη γλυτώνουν στο τσακ) και άλλα τέτοια.

Προοδευτικό Χόλυγουντ λοιπόν, που βλέπεται ευχάριστα (και ίσως και να συγκλονίσει μερικούς ανυποψίαστους), με όλα τα χιλιοειδωμένα στάνταρς που είπαμε και με έναν πολύ καλό και πάλι Ντι Κάπριο στο ρόλο του κλασσικού "καθάρματος, αλλά με (κάπου στο βάθος) χρυσή καρδιά", ο οποίος νομίζω πως έχει πλέον αποδείξει ότι είναι καλός ηθοποιός. Για να δούμε, θα έχει συνέχεια αυτή η "αντιδυτική" στροφή του Χόλυγουντ - δίχως όμως να αμφισβητούνται και τα κινηματογραφικά κλισέ;