ΕΚΘΑΜΒΩΤΙΚΟΣ ΠΛΟΥΤΟΣ, ΑΙΜΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΡΕΣ ΛΟΥΛΟΥΔΙΩΝ

Στον "Ήρωα" το βάρος έπεφτε στο επικό στοιχείο και στις απίστευτα χορογραφημένες μάχες. Στα "Ιπτάμενα στιλέτα" ο ρομαντισμός και η ποίηση είχαν τον πρώτο λόγο μέσα από πανέμορφες εικόνες. Στην "Κατάρα του χρυσού λουλουδιού" ο Yimou Zhang ρίχνει το βάρος στην τραγωδία στους κόλπους της πανίσχυρης αυτοκρατορικής οικογένειας. Και πάλι η λέξη "απίστευτα" έχει θέση εδώ, μόνο που αφορά πλέον τα εσωτερικά του παλατιού, τα εξωφρενικά φορέματα, τους άπειρους στρατούς. Είναι τόσος ο πλούτος, η χλιδή, το μεγαλείο, που ο θεατής μοιάζει να πνίγεται, να μπουχτίζει από τα μυριάδες χρώματα, τον χρυσό που καταλαμβάνει κάθε τετραγωνικό εκατοστό της οθόνης, τα αναρίθμητα, πολύπλοκα διακοσμητικά μοτίβα που στροβιλίζονται θαρρείς γύρω του. Μέσα σ' αυτό το χαώδες, υπερ-μπαρόκ περιβάλλον, το πιο βαρυφορτωμένο που έχω δει ποτέ, το ζοφερό δράμα, με τις αιμομεικτικές σχέσεις, τις πολύπλοκες ίντριγκες, τους φόνους και τις συνωμοσίες, μοιάζει να ασφυκτιά.
Υπάρχουν και οι (λίγες σε σχέση με τις προηγούμενες δύο ταινίες) σκηνές μονομαχιών και μαχών, όπου η ανάσα κόβεται τόσο από τις γεωμετρικές διατάξεις των πάντων, όσο κυρίως και με τα απίστευτα πλήθη που κατακλύζουν κάθε πιθανό χώρο. Πραγματικά εντυπωσιακή η τελική μάχη - σφαγή πάνω στα εκατομμύρια χρυσάνθεμα, φριχτή και η αλληλοσφαγή στους κόλπους της αυτοκρατορικής οικογένειας. Υποθέτω ότι τα κομπιούτερ συνέβαλαν για τα καλά για τη δημιουργία όλων αυτών. Τι μου έμεινε όμως μετά από όλο αυτό το "μπούκωμα", το όργιο των εικόνων; Ότι η εξουσία είναι πιο αδυσώπητη, εγκληματική και αδίστακτη από κάθε εγκληματία και στραγγαλίζει κάθε προσωπικό και ανθρώπινο συναίσθημα αν θέλει να παραμείνει πανίσχυρη.
Νομίζω όμως ότι μάλλον μου άρεσε λιγότερο από τις δύο προηγούμενες ταινίες της τριλογίας. Δείτε το αν θέλετε κυρίως για λόγους απόλυτου, σε βαθμό λιγώματος, εντυπωσιασμού (και καταλάβετε γιατί οι κινέζοι θα κάνουν δεν ξέρω τους καλύτερους, αλλά σίγουρα τους πιο εντυπωσιακούς ολυμπιακούς).
ΥΓ: Πάντως οι ταινίες του Γιμού εξακολουθούν να μ' αρέσουν γενικά περισσότερο από τις αντίστοιχες του άλλου διάσημου κινέζου σκηνοθέτη, του Κάιγκε.