Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΗΣ ΟΥΓΚΑΝΤΑ

"Ο τελευταίος βασιλιάς της Σκωτίας" είναι η πρώτη fiction ταινία του ντοκιμαντερίστα Kevin Macdonald. Μιλάει για τον σαρωτικό σαν προσωπικότητα δικτάτορα της Ουγκάντα της δεκαετίας του 70 Ίντι Αμίν Νταντά και για την σχέση του με έναν νεαρό σκωτσέζο γιατρό, που σχεδόν κατά λάθος βρέθηκε στην φτωχή αφρικανική χώρα και έγινε, δίχως να το καταλάβει, προσωπικός γιατρός και δεξί χέρι του τυράννου (και ο οποίος, όπως διάβασα, είναι μη υπαρκτό πρόσωπο).
Φυσικά στην ταινία δεσπόζει (κυριολεκτικά - και λόγω όγκου) ο θαυμάσιος Φόρεστ Γουιτάκερ, που δίκαια είναι υποψήφιος για Όσκαρ. Το πορτρέτο του διχασμένου δικτάτορα που πλάθει, πρέπει να είναι αρκετά κοντά στην πραγματικότητα, αφού ο Αμίν είχε λατρευτεί αρχικά από τους υπηκόους του - και από τους Δυτικούς, μιας και ήταν αντικομμουνιστής - πριν αποκαλυφτεί η βαθύτατη παράνοιά του, καθώς και το ότι είχε πνίξει τη χώρα στο αίμα και βασίλευε σ' ένα καθεστώς τρόμου, γεμάτο θάνατο και βασανιστήρια (σκότωσε 300.000 ανθρώπους, αντιφρονούντες βεβαίως, και κατηγορήθηκε και για κανιβαλισμό!). Λατρεύτηκε πάντως και λόγω του χαρακτήρα του, του αυθορμητισμού του, του χιούμορ του (ναι, είχε χιούμορ), του image του λαοπρόβλητου ηγέτη που έπλασε, πείθοντας τους πάμπτωχους υπηκόους του ότι θα "σώσει" τη χώρα - υπόσχεση που συνοδεύτηκε και από αχαλίνωτο εθνικισμό.
Η ταινία ξεκινά σχετικά ευχάριστα. Ο νεαρός γιατρός, ανέμελος και αφελής, επιλέγει στην τύχη τη χώρα, λίγο για να ξεφύγει από τον δεσποτικό του πατέρα, λίγο από συνδυασμό αγάπης για τους κατοίκους και γοητείας του εξωτισμού και της περιπέτειας - και καταλήγει σε εφιάλτη. Ο οποίος εφιάλτης λειτουργεί και σαν τιμωρία για τον απόλυτα απολίτικο και σε πλήρη άγνοια των όσων συμβαίνουν γύρω του χαρακτήρα του, που αφήνεται να γοητευτεί από την μαγνητική προσωπικότητα του Αμίν, δίχως ούτε στιγμή να σκεφτεί, έστω και αγνοώντας τις σφαγές, ότι αυτός ο τύπος, αν μη τι άλλο, πολύ απλά είναι δικτάτορας. Έτσι είναι. Η απόλυτη άγνοια, έλλειψη θέσης και κοινωνικής συμμετοχής, πληρώνονται. Ας πρόσεχε ο μονίμως καλοπροαίρετος ήρωας...
Πέραν αυτών, παρακολούθησα το φιλμ με σχετικό ενδιαφέρον, δεν το βρήκα όμως σε καμιά περίπτωση αριστούργημα. Ίσως να του έλειπε κάπως το νεύρο. Δείτε το αν βρεθεί μπροστά σας, μην τρέξετε όμως κιόλας (εκτός βεβαίως αν είστε φανς του καταπληκτικού Γουιτάκερ).