ΑΣ ΤΑ ΠΑΡΕΙ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΠΕΝΤΕ...

Μετά από έντονες πιέσεις που δέχτηκα (φάλαγγα, στέρηση ύπνου, απειλές κατά των δικών μου, υποχρεωτική παρακολούθηση επί 24ώρου βάσεως του Rocky Balboa κλπ.) υποκύπτω κι εγώ στο παιχνιδάκι των βλόγερς και αποκαλύπτω:
1. Είμαι λάτρης του φανταστικού σε όλες του τις μορφές (λογοτεχνία, κόμικς, σινεμά κλπ.) Και η προσωπική μου παραγωγή άλλωστε ανήκει κυρίως στον χώρο αυτόν.
2. Σιχαίνομαι βαθύτατα την τηλεόραση. Έχω σπίτι μου μόνο για κανένα DVD πού και πού. Δεν βλέπω ούτε καν ταινίες σ' αυτήν. Εξακολουθεί να με ενοχλεί το ότι τις κόβουν για να βάλουν *@#&^%διαφημίσεις.
3. Μεγάλωσα, όμως ακόμα ασχολούμαι με τα μίκυ μάου (που επισήμως πλέον ονομάζονται κόμικς). Όταν ήμουν μικρός στην επαρχία, είμαστε χωρισμένοι σε φανς του Μπλεκ, του Ζαγκόρ και του Όμπραξ (κάτι σαν ΟΣΦΠ, ΠΑΟ, ΑΕΚ). Εγώ ήμουν πάντα οπαδός του Ζαγκόρ. Είχα γύρω στα 100 τεύχη. Μετά τις - κοινές σε όλο τον ενήλικο πληθυσμό - μαμαδικές εκκαθαρίσεις, δεν έχω πια κανένα. Όχι ότι θα τα μελετούσα σήμερα, αλλά νά, για τη νοσταλγία...
4. Όταν ταξιδεύω, δεν πάω συστηματικά σε μέρη που μ΄ αρέσουν και μόνο, αλλά όπου προκύψει. Δεν αρνούμαι κανένα που μου προτείνεται (ε... το Ιράκ αποτελεί εξαίρεση) κι ας μην σκόπευα να πάω εκεί από μόνος μου. Μακάρι να μπορούσα να πάω παντού.
5. Όταν ήμουν μικρός πίστευα ακράδαντα ότι το γνωστό λαϊκό άσμα "Όνειρο δεμένο στο μουράγιο..." έλεγε "Όνειρο δεμένο στο μουλάρι..." και προβληματιζόμουν βαθύτατα για τη σημασία του.
Αυτά.
Εγώ δεν είμαι τόσο κακός να "δώσω" άλλους πέντε...