"THE DRY": Η ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΕΔΩ

 

Ιδού άλλη μια ευχάριστη έκπληξη για το 2020, μιας χρονιά που είδαμε ελάχιστο σινεμά... στα σινεμά, δεν υπήρχε η κλασική πλήρης εβδομαδιαία ενημέρωση για τις ταινίες που βγαίνουν, παλιές ή ολοκαίνουριες, και όλοι ψάχναμε στα θολά νερά του διαδικτύου και ακούγαμε αμφιλεγόμενες φωνές για να ψαρέψουμε κάτι καλό που πιθανόιν κυκλοφορεί εκεί έξω. Το αυστραλέζικο "The Dry" του άγνωστού μου Robert Connolly, με τον Έρικ Μπάνα στο βασικό ρόλο, είναι λοιπόν μια καλή περίπτωση.

Ένας παρασημοφορημένος πράκτορας επιστρέφει στη μικρή γενέθλια πόλη του, μια πόλη χαμένη στην έρημο, εν μέσω τρομερού καύσωνα και ξηρασίας, μετά 20 χρόνια παντελούς απουσίας, για την κηδεία ενός παιδικού κολλητού του φίλου, ο οποίος, όπως όλα δείχνουν, σκότωσε την οικογένειά του και μετά αυτοκτόνησε. Σύντομα θα αντιληφτούμε ότι κάθε άλλο παρά ευπρόσδεκτος είναι στην πόλη - τουλάχιστον από κάποιους από τους κατοίκους της. Υπάρχει μια παλιά ιστορία που τον έκανε να εγκαταλείψει για πάντα τον τόπο του κι όσο τώρα μένει εκεί πολλά φαντάσματα του παρελθόντος θα ξυπνήσουν...

Το βρήκα πολύ καλό. Με έξυπνο τρόπο το φιλμ μας δημιουργεί σασπένς σε δύο επίπεδα: Τι έγινε πραγματικά με την παρούσα αποτρόπαια σειρά φόνων; Τι είχε συμβεί στο μακρυνό παρελθόν που πλήγωσε τόσο τον ήρωα της ταινίας; Έτσι, με συνεχή φλας μπακ, παρακολουθούμε ταυτόχρονα δύο αστυνομικής υφής ιστορίες. Και υπάρχει και ένα τρίτο επίπεδο: Τι θα γίνει τώρα, με τον ήρωα να παρατείνει διαρκώς την παραμονή στον γενέθλιο τόπο, αφού και ο ίδιος απειλείται σοβαρα;

Καλό φιλμ, πνιγμένο στη ζέστη, τον ιδρώτα και τη σκόνη της ερήμου, δίχως ίχνος ηρωισμού και κάθε είδους ῾῾ταρζανιάς῾῾, που μιλά για τα ανεξίτηλα τραύματα του παρελθόντος, για τη χαμένη για πάντα ξενοιασιά της νιότης και, επιπλέον, αφήνει στο τέλος και έναν ξεκάθαρο απόηχο: Αντίθετα με το ῾῾μήνυμα῾῾ εκατοντάδων ταινιών, εδώ μας λέει πολύ απλά ότι σε πολλές περιπτώσεις η εκδίκηση δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Η αλήθεια ναι, η εκδίκηση όχι!