"Η ΜΕΡΑ ΠΟΥ Η ΓΗ ΠΗΡΕ ΦΩΤΙΑ"... ΛΟΓΩ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΒΛΑΚΕΙΑΣ

Ασπρόμαυρη, βρετανική, γυρισμένη από τον Val Guest (1911-2006) το 1961, "Η Μέρα που η Γη πήρε Φωτιά" αναμφισβήτητα τοποθετείται στις απόλυτα κλασικές ταινίες επιστημονικής φαντασίας όλων των εποχών, παραμένει δε επίκαιρη και εξαιρετικής ποιότητας μέχρι σήμερα.
Λόγω των αλλεπάλληλων πυρηνικών δοκιμών ΗΠΑ - Ρωσίας στη γη επέρχεται κλιματική αλλαγή. Πλημμύρες αρχικά, εφιαλτική ξηρασία στη συνέχεια. Ωστόσο οι "επίσημοι" αρνούνται να παραδεχτούν την αιτία των τρομερών φαινομένων. Ένας δημοσιογράφος πασχίζει να αποκαλύψει στο κοινό την αλήθεια.
Σε μια εποχή που ο τύπος (παντελώς απαξιωμένος σήμερα) έπαιζε κυρίαρχη σημασία στην πληροφόρηση του κοινού - και διασταύρωνε τις πληροφορίες του δίχως απλώς να αραδιάζει κάθε λογής παπαριές, η ταινία κατορθώνει να κινείται με επιτυχία σε πολλά επίπεδα. Ο αγώνας για την αλήθεια, που οι κάθε λογής κυβερνώντες συγκαλύπτουν, η απύθμενη ανθρώπινη βλακεία που εκφράζεται τέλεια με τον ηλίθιο αγώνα δρόμου για εξοπλισμούς και τα δις που ξοδεύονται παγκοσμίως για όπλα, η ανατριχιαστικά επίκαιρη μετά τόσα χρόνια προειδοποίηση για τον εφιάλτη της κλιματικής αλλαγής λόγω βλακωδών ανθρώπινων ενεργειών, και συγχρόνως το απόλυτα πιστευτό σενάριο και η τεκμηρίωση όσων συμβαίνουν, το διαρκώς αυξανόμενο σασπένς, οι απίστευτα καλοί διάλογοι (συχνά κυνικοί και με μαύρο χιούμορ), η ισορροπημένη ταυτόχρονη παρακολούθηση του παγκόσμιου γίγνεσθαι και της προσωπικής ιστορίας (ερωτικής και όχι μόνο) του ήρωα, οπότε αποκαλύπτεται ξεκάθαρα η απόλυτη εξάρτηση του προσωπικού πεπρωμένου του ανθρώπου από την ιστορική και κοινωνική πραγματικότητα, το ανοιχτό τέλος, όλα συνυπάρχουν αρμονικά για να δώσουν ένα εξαιρετικό (και αγχώδες) αποτέλεσμα.
Δεν είναι λοιπόν μόνο το ανατριχιαστικά επίκαιρο μήνυμα που σήμερα, τόσες δεκαετίες μετά, τείνει να γίνει πραγματικότητα, είναι και το γεγονός ότι, πολύ απλά, πρόκειται για πολύ καλό φιλμ. Το οποίο, κατά τη γνώμη μου, δεν έχει καθόλου ξεθωριάσει.