ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ "ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΤΩΝ ΜΟΪΚΑΝΩΝ"

Ο Michael Mann γυρίζει τον "Τελευταίο των Μοϊκανών" το 1992, με τον Ντάνιελ Ντέι Λιούις στο βασικό ρόλο και την εξαφανισμένη Μαντλέν Στόου στον πρώτο γυναικείο. Και αποδεικνύει (ο Μαν) ότι είναι καλός σκηνοθέτης σε κάθε είδος.
Τον 18ο αιώνα, ενώ ο πόλεμος Άγγλων - Γάλλων μαίνεται στην Αμερική, οι τρεις τελευταίοι της φυλής των Μοϊκανών (πατέρας, γιος και ένας λευκός που έχει ανατραφεί απ' αυτούς) ζουν ειρηνικά με τους αποίκους, δίχως να εμπλέκονται σ' αυτόν. Όταν όμως μια ομάδα άγγλων στρατιωτών που συνοδεύουν τις κόρες ενός συνταγματάρχη πέφτει σε ενέδρα κι αυτές αιχμαλωτίζονται από έναν προδότη ινδιάνο, αποφασίζουν να δράσουν για να τις ελευθερώσουν.
Μάχες, ίντριγκες, προδοσίες απ' όλες τις πλευρές και, ανάμεσα σ' όλα αυτά, οι τελευταίοι μιας φυλής που προσπαθούν να επιβιώσουν, συνθέτουν ένα εντυπωσιακό έπος που τα έχει όλα (εννοώ βεβαίως ηρωισμούς, έρωτες, δράση, συγκίνηση, θέαμα, πλούσια και εντυπωσιακή φύση κλπ). Οπότε, αν είστε φίλοι των επών - υπερπαραγωγών, πρόκειται για απόλυτα χορταστικό φιλμ. Ωστόσο εδώ υπάρχουν κι άλλα (θετικά) στοιχεία: Η ταινία σαφώς αποφεύγει τους σχηματικούς διαχωρισμούς καλών - κακών ή, ακόμα χειρότερα, καλών - κακών Άγγλων - Γάλλων (χειρότερα διότι θεωρώ ότι σε πολέμους μεγάλων εθνών, και μάλιστα αποικιοκρατικών, δεν υπάρχουν καλοί και κακοί). Όλοι οι χαρακτήρες είναι αρκετά σύνθετοι και μπορούμε να δούμε τα τεκταινόμενα με το βλέμμα όλων όσων εμπλέκονται, τόσο των ινδιάνων, που είναι άλλωστε οι πρωταγωνιστές, όσο και των αντιμαχόμενων λευκών. Ο "ανταγωνιστής" και άτεγκτος βρετανός αξιωματικός έχει σαφώς τις θετικές πλευρές του, ακόμα και ο βασικός "κακός" προδότης ινδιάνος δρα έτσι επειδή δικαιολογημένα τον πνίγει η δίψα για εκδίκηση. Όλοι έχουν τα κίνητρά τους και τον χαρακτήρα τους, ενώ οι Μοϊκανοί ξεκαθαρίζουν συχνά ότι "αυτός δεν είναι δικός μας πόλεμος" (και πολύ σωστά, άσχετα αν τελικά θα εμπλακούν).
Συνολικά λοιπόν το θεωρώ καλό blockbuster. Είναι βεβαίως τυπικό Χόλιγουντ, στα καλά του όμως (λίγο πριν καταντήσει 90% υπερηρωικό), αλλά από τα λιγότερο απλοϊκά και περισσότερο σύνθετα του είδους. Δίχως βέβαια να αποφεύγονται οι κλασικές συμβάσεις του μεγαλεπήβολου έπους που αναφέραμε.