"Η ΔΕΣΠΟΙΝΙΣ ΣΑΝΤΙ ΤΟΜΣΟΝ", ΟΙ ΝΑΥΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ

Ο Curtis Bernhardt (1899-1981) ήταν γερμανός εβραϊκής καταγωγής, απέδρασε από τους ναζί και τελικά, με το ξέσπασμα του πολέμου κατέφυγε στις ΗΠΑ και γύρισε αρκετές χολιγουντιανές ταινίες. Το 1953 κάνει το "Miss Sadie Thompson" (στην Ελλάδα είχε παιχτεί με τον τίτο "Βροχή"), με τη Ρίτα Χέιγουορθ (ο Bernhardt θεωρούταν σκηνοθέτης γυναικών), τον Χοσέ Φερέρ και τον Άλντο Ρέι.
Σε ένα ξεχασμένο τροπίκό νησί κάπου στη Σαμόα υπηρετούν αμερικανοί στρατιώτες, που πλήτουν περιμένοντας να γυρίσουν στην πατρίδα, όταν ξαφνικά εμφανίζεται μια όμορφη, ζωηρή, σέξι,  εύθυμη γυναίκα, που περιμένει το επόμενο πλοίο για Νέα Καληδονία, η οποία, βεβαίως, θα αναστατώσει (προς το καλό) και θα ευθυμήσει τη ζωή των ανδρών. Όμως ο ισχυρός άντρας του νησιού, ένας φανατικός χριστιανός με αλύγιστες αρχές, θα ανατρέψει τα σχέδιά της για μια καλύτερη ζωή με έναν λοχία που την ερωτεύεται, σκαλίζοντας εμμονικά το παρελθόν της.
Δεν είναι μεγάλη ταινία. Ιδιαίτερα το πρώτο 20λεπτο - ημίωρο μπορώ να πω ότι έπληξα. Στη συνέχεια το δράμα θα ξεσπάσει, οι ρυθμοί θα επιταχυνθούν και το φιλμ θα αποκτήσει ενδιαφέρον. Τίποτα το φοβερό λοιπόν κινηματογραφικά.
Ωστόσο θα μείνω στο σεναριακό μέρος (βασίζεται σε έργο του Σόμερσετ Μομ). Συχνά κατηγορούμε το παλιό, καλό Χόλιγουντ (και το σύγχρονο "υπερηρωικό" άλλωστε) ως συντηρητικά. Μια προσεχτικότερη ματιά όμως (και μάλιστα σε ξεχασμένα σήμερα φιλμ μεγάλων εταιριών και με μεγάλους σταρ) μας αποκαλύπτει μια πολύ πιο πολύπλοκη εικόνα. Τί έχουμε εδώ; Μια γυναίκα με ύποπτο παρελθόν, με έντονη σεξουαλικότητα, που είναι επίκεντρο της ιστορίας και παρουσιάζεται ως απόλυτα συμπαθής. Και ποιος είναι ο "κακός"; Ένας φανατικός χριστιανός, που μελετά τη Βίβλο, ζει με αυστηρούς κανόνες, πιστεύει στην τιμωρία και προσπαθεί, μεσω αυτής (της τιμωρίας εννοώ) να φερει την κοπέλα στον "ίσιο δρόμο". Και τι "επιτυγχάνει" όταν την πείθει; Να καταστρέψει τη ζωή της και να γίνει απόλυτα μισητός στο θεατή. Κι αυτά σε μια συμβατική ταινία που, προφανώς, βασίζεται στους σταρ της.
Τι να πω; Τελικά τα πράγματα διαθέτουν περισσότερες πτυχές από όσες νομίζουμε.