" Η ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ ΜΑΣ" ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ ΤΟΥ 1923

Υπήρχε για χρονια η διαμάχη για το ποιος είναι ο μεγαλύτερος κωμικός: Ο Τσάπλιν ή ο Κίτον; Ήταν κάτι σαν Beatles ή Rolling Stones ή κάτι τέτοιο. Δεν θα πάρω θέση, απλώς θα πω ότι είχαν βασικές διαφορές μεταξύ τους... κι από εκεί και πέρα είναι θέμα γούστου ποιος αρέσει περισσότερο σε ποιον.
Το 1923 πάντως ο Buster Keaton (1895-1966) και John Blystone (1892-1938) γυρίζουν το "Our Hospitality", από τις γνωστότερες βωβές κωμωδίες του μεγάλου κωμικού.
Δύο οικογένειες στην Αμερική σπαράσσονται από αιματηρή βεντέτα που κρατά από την εποχή των προπαπούδων τους. Ο νεαρός ήρωας έχει μεγαλώσει από τη μητέρα του μακρυά από την πόλη όπου συμβαίνουν όλα αυτά, ακριβώς για να σωθεί. Πολλά χρόνια αργότερα, εξ αιτίας μιας κληρονομιάς, θα επιστρέψει στην πόλη αγνοώντας τα πάντα, θα ερωτευτεί συμπτωματικά την κόρη της οικογένειας των εχθρών του δίχως να έχει ιδέα γι' αυτό, θα πάει καλεσμένος στο σπίτι τους... και μια κωμική  ιστορία θα αρχίσει να εκτυλίσεται.
Το πρώτο μέρος, βασισμένο σε παρεξηγήσεις, είναι συχνά ξεκαρδιστικό. Ο Κίτον φτάνει με αστείο τρόπο (με ένα απίστευτο τρένο) στην πόλη και έχει πλήρη άγνοια για το ποιοι είναι αυτοί που τον φιλοξενούν, εκείνοι ξέρουν και πρέπει να τον σκοτώσουν, αλλά ο άγραφος νόμος απαγορεύει αυτό να γίνει μέσα στο σπίτι τους. Μόνο έξω. Ακολουθεί χαμός. Στο δεύτερο μέρος, όπως συνηθίζει ο Κίτον, το φιλμ μετατρέπεται σε ταινία δράσης, καθώς αυτός δραπετεύει και κυνηγιέται από πατέρα και αδέλφια σε μια απίστευτη καταδίωξη όπου εμπλέκονται τρένα, βάρκες, άγρια ποτάμια και καταρράχτες και άλλα πολλά. Ο ήρωας είναι πάντοτε αγέλαστος (σήμα κατατεθέν του Κίτον, που δε χαμογέλασε ποτέ επί οθόνης), οι καταστάσεις όλο και πιο παλαβές... και για μια ακόμα φορά θα πω ότι κατά τη γνώμη μου, εκτός των άλλων, ο Κίτον υπήρξε ο παππούς των σύγχρονων ταινιών καταιγιστικής δράσης. Φυσικά θίγεται η ανοησία του έθιμου της βεντέτας, πράγμα βέβαια προφανές σήμερα, αλλά το 1923... (ακόμα και σήμερα κρατά σε κάποια μέρη) και το όλο πράγμα αντλεί την έμπνευσή του από τον αρχετυπικό μύθο του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας. Αλλά νομίζω ότι κάθε είδους ανάλυση πρέπει να παραχωρήσει τη θέση της στην καθαρή απόλαυση. Της κωμωδίας και της ξέφρενης δράσης.
ΥΓ: Για μένα οι πιο αστείες σκηνές είναι αυτές στο σπίτι, όπου μέσα δεν μπορούν να τον σκοτώσουν κι εκείνος αρνείται με διάφορα τεχνάσματα να βγει.