ΕΝΑΣ ΑΡΚΕΤΑ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟΣ "ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΣ ΦΙΛΟΣ"

Ο γάλλος Philippe Lioret είναι ένας χαμηλότονος, ευαίσθητος σκηνοθέτης (έχω δει το δικό του "Welcome"). Το 2016 γυρίζει τον "Οικογενειακό Φίλο" (Le fils de Jean), εξ ίσου τρυφερό και συγκινητικό - και με καλές ηθοποιίες.
Ένας χωρισμένος με παιδί γάλλος (διατηρεί πάντως καλές σχέσεις με την (πρώην) οικογένειά του), ο οποίος δεν έχει ποτέ γνωρίσει πατέρα, μαθαίνει ξαφνικά ότι ο πατέρας του μόλις πέθανε - και κάτι του άφησε μάλιστα - κι ότι όλα αυτά τα χρόνια ζούσε στο μακρινό (γαλλόφωνο όμως) Κεμπέκ του Καναδά. Υπάρχουν μάλιστα και δύο ετεροθαλή αδέλφια. Εκείνος θα ταξιδέψει στο Κεμπέκ σε μια προσπάθεια να γνωρίσει το παρελθόν του (στο κάτω - κάτω τίποτα συγκλονιστικό δεν τον κρατά στη χώρα του), όπου θα γνωρίσει τα αδέλφια του παριστάνοντας τον "οικογενειακό φίλο" (τα αδέλφια δεν ξέρουν τίποτα για όλα αυτά) καθώς και τον καλύτερο φίλο του νεκρού πατέρα, αυτόν δηλαδή που τον ειδοποίησε για το θάνατό του. Ωστόσο τίποτα δεν είναι όπως ακριβώς το περίμενε και, σιγά σιγά, μυστικά και ανατροπές θα (ξανα)έρχονται στην επιφάνεια (οπότε επίσης τίποτα δεν είναι όπως εκ πρώτης όψεως φαίνεται).
Μιλήσαμε για μυστικά, για ανατροπές, μην περιμένετε όμως θέαμα και ακραίες καταστάσεις ή ξεσπάσματα, δακρύβρεκτα ή μη. Είπαμε ότι ο Lioret είναι χαμηλότονος σκηνοθέτης, που κυρίως παίζει με τα αισθήματα. Και νομίζω ότι τα καταφέρνει. Η αναζήτηση ενός ανθρώπου που ψάχνει τις ρίζες του, το παρελθόν του (ίσως απλώς και μόνο επειδή το παρόν του δεν είναι και τίποτα σπουδαίο...) κατάφερε να με συγκινήσει - προσοχή: δίχως να έχει τίποτα μελό. Ίσως, υποψιαζόμεστε στο τέλος, βαθιά μέσα του θα ήθελε να τα παρατήσει όλα και να ζήσει στο καινούριο περιβάλλον και κοντά στα όσα πρώην μυστικά μόλις έμαθε. Ίσως.
Γενικά, δίχως να τη θεωρώ σπουδαία, τη βρήκα συμπαθητική ταινία και δεν μετάνιωσα που την είδα. Ίσως υπερβολικά χαμηλών τόνων και δίχως μεγάλες εξαρσεις, αλλά δεν με πείραξε. Γενικά τη συνιστώ σε όσους αρέσουν τα ευαίσθητα, με ανθρωπιά δράματα (και όχι μελό, θα επαναλάβω).