Σάββατο, Μαΐου 26, 2018

"MAVERICK" Ή ΤΟ ΓΟΥΕΣΤΕΡΝ ΩΣ ΚΩΜΩΔΙΑ

Στα 1994 ο Richard Donner, δίχως ποτέ να είναι ο μεγάλος σκηνοθέτης, είχε ήδη στο ενεργητικό του μια μεγάλη σειρά επιτυχιών ("Προφητεία", οι δύο πρώτοι Σούπερμαν, "Goonies", "Leathal Weapon" κλπ.). Τότε λοιπόν στρέφεται και προς το γουέστερν, επιλέγοντας ωστόσο την κωμική πλευρά του είδους. Διότι το "Maverick" θέλει πρώτα - πρώτα να είναι μια ανάλαφρη γουέστερν - κωμωδία, με (απίθανη) ανατροπή μάλιστα στο τέλος. Και βέβαια οι Μελ Γκίμπσον, Τζόντι Φόστερ, Τζέιμς Γκάρνερ, Τζέιμς Κόμπερν κάνουν ό,τι μπορούν για να προσθέσουν λάμψη.
Ο ομώνυμος ήρωας είναι ένας τυχοδιώκτης - επαγγελματίας χαρτοπαίκτης, που περιπλανιέται στις πόλεις του Φαρ Ουέστ κερδίζοντας τα προς το ζην από το πόκερ. Σε κάποια απ' αυτές θα συναντήσει την λίγο πόρνη και πολύ επαγγελματία κλέφτρα (και wannabe σταρ του πόκερ επίσης) Αναμπέλ (και φυσικά θα αποκτήσουν σχέσεις έλξης - απώθησης). Εκείνος θέλει να μαζέψει ένα σεβαστό ποσόν που αποτελεί προϋπόθεση για να μπορέσει να συμμετάσχει σε έναν σούπερ αγώνα που θα γίνει σε ποταμόπλοιο εν πλω, και είναι αποφασισμένος να κάνει τα πάντα για να το βρει. Ακριβώς το ίδιο κι εκείνη. Κάπου εκεί θα συναντήσουν εναν μεσήλικα που είναι κάτι σαν "εκπρόσωπος του νόμου" και, τελικά, θα αποδειχτεί ότι είναι ο "διαιτητής" του μεγάλου ματς. Προφανώς οι μοίρες όλων αυτών των (συμπαθών, όπως σε όλες τις κωμωδίες του είδους) απατεώνων θα μπερδευτούν δίχως τρόπο απεμπλοκής.
Κατ' αρχήν βρίσκω το φιλμ διασκεδαστικό - και δίχως ίχνος ρεαλισμού βεβαίως (ας μη ξεχνάμε ότι ο βασικός ήρωας "τα κάνει όλα" ή μάλλον είναι σούπερ σε όλα). Αλλά έτσι είναι οι συμβάσεις των χιουμοριστικών φιλμ του είδους. Καλά θα κάνουμε να το ξέρουμε και να το αποδεχόμαστε από την αρχή. Από την άλλη δεν βρήκα το ίδιο "εμπνευσμένες" όλες τις απίθανες καταστάσεις που συμβαίνουν. Σαν βασικό μειονέκτημα θεωρώ πάντως τη μεγάλη διάρκεια του φιλμ (127 λεπτά), που νομίζω ότι είναι αχρείαστη. Τέλος πάντων, ενώ συνολικά μου φαίνεται ρουτινιάρικο, βασισμένο σε πάμπολλα κλισέ (που υποτίθεται ότι ανατρέπει) και ένας ακόμα "ύμνος" στον μάλλον ανύπαρκτο τύπο του  "συμπαθητικού καθάρματος" (;), πιστεύω ότι μπορεί να διασκεδάσει αρκετά κανείς ή, τουλάχιστον, να περάσει δύο (και κάτι) ανώδυνες ώρες. Ελπίζω να μη βαρεθείτε.

Ετικέτες ,

eXTReMe Tracker