ΠΕΡΙ ΣΗΜΑΙΑΣ, ΣΤΡΑΤΟΥ, ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΩΝ ΣΤΟ "LAST CASTLE"

Συμπτωματικά (και δυστυχώς βεβαίως) θα γράψω για άλλη μία ταινία που, ιδεολογικά τουλάχιστον, βρίσκεται κοντά στο "Ιπτάμενος και Τζέντλεμαν". Πρόκειται για το "The Last Castle" που γύρισε το 2001 ο αδιάφορος (τηλεοπτικός κυρίως) Rod Lurie. Με Ρόμπερτ Ρέντφορντ στο βασικό ρόλο, αλλά και τους Μαρκ Ράφαλο και Τζέιμς Γκαντολφίνι.
Βρισκόμαστε σε μια απόρθητη στρατιωτική φυλακή, που διοικείται από έναν όχι και τόσο καλό και δίκαιο - όπως αποδεικνύεται - διοικητή. Εκεί καταφτάνει ένας μεσήλικας φυλακισμένος, πρώην στρατηγός και επανειλημμένως ήρωας πολέμου, ο οποίος σε κάποιον από τους "εξωτικούς" αμερικάνικους πολέμους παράκουσε διαταγές ανωτέρων για να σώσει τους άντρες του. Όλοι οι φυλακισμένοι τον σέβονται και τον εκτιμούν και, καθώς εκείνος τους οργανώνει και τους εμψυχώνει, θα έρθει μοιραία σε σύγκρουση με τον διοικητή που, περισσότερο  από κάθε άλλο, ανησυχεί μήπως χάσει την εξουσία του. Τα πράγματα θα γίνονται όλο και πιο σοβαρά, μέχρι την τελική αιματηρή σύγκρουση.
Στο φιλμ προβάλλεται απόλυτα ο στρατιωτικός ηρωισμός και η στρατιωτική πειθαρχία ως υπέρτατη αρετή. Φυσικά ο κακός διοικητής είναι απαράδεκτος σε πολλά και οι άντρες, με τη βοήθεια του γενναιότατου και σοφού στρατηγού φυσικά, θα νοιώσουν το ηθικό τους να αναπτερώνεται και ο "καλός εαυτός" των πάντων θα βγει στην επιφάνεια (άσχετα με την όποια εγκληματική αιτία βρισκόμαστε φυλακισμένοι, ο καλός στρατιώτης, που αγαπά την πατρίδα, εννοείται ότι πάντοτε κρύβει μέσα του έναν "καλό εαυτό", έτοιμο να θυσιαστεί γι' αυτήν). Υπάρχει πολύ μπλα μπλα για ηρωισμό, σημαία, στρατιωτική αρετή, στρατηγική (πολεμική και όχι μόνο) κλπ. Και βέβαια, εντάξει, με τον ηρωικό και γεμάτο αυταπάρνηση στρατηγό είμαστε και όχι με το κάθαρμα διοικητή, αυτό όμως που ποτέ δεν λέγεται είναι το γιατί πρέπει να θαυμάζουμε έναν τύπο που πολέμησε στου διαόλου τη μάνα "για την πατρίδα και τη σημαία" (για την Αμερική δηλαδή) σκορπίζοντας θάνατο στους "εχθρούς" (που κρύβονται φυσικά σε μακρινές ηπείρους). Δεν υπάρχειι πουθενά η παραμικρή αμφισβήτηση: "Γιατί βρισκόμαστε εκεί; Για ποιους και γιατί πολεμάμε;" Μα για την τιμη φυσικά. Α, όλα κι όλα, είναι πραγματικά υπέροχος διοικητής και κάνει τους άντρες του να τον αγαπάνε και να του είναι απόλυτα αφοσιωμένοι (και να σκοτώνουν, υποθέτω, αποτελεσματικότερα). Χεστήκαμε. Όλα αυτά βεβαίως είναι απόλυτα φτιαγμένα για Άντρες σε έναν καθαρά Αντρικό κόσμο. Μάλιστα...
Κατά τα άλλα η ταινία κυλά δίχως εκπλήξεις, με προβλεπόμενα στάνταρ ταινιών φυλακής, με τυπικά κακό διοικητή και με τυπικά φυλακισμένο που εξεγείρεται και αντέχει όλες, μα όλες τις δοκιμασίες (όχι παίζουμε). Και όσο περνά η ώρα η σύγκρουση ανάμεσά τους κορυφώνεται. Κλασικά πράγματα. Ζήτω η στρατοκαυλίαση!