"ΙΠΤΑΜΕΝΟΣ, ΤΖΕΝΤΛΕΜΑΝ", ΣΤΡΑΤΟΚΑ...ΛΟΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΚΑΚΑ

Λίγες είναι οι ταινίες που απεχθάνομαι τόσο όσο ο "Ιπτάμενος και Τζέντλεμαν" (An Officer and a Gentleman) που γύρισε ο Taylor Hackford το 1982 (με τον Ρίτσαρντ Γκιρ και την Ντέμπρα Γουίνκερ βεβαίως) και η οποία έγινε και μεγάλη επιτυχία.
Ο ήρωας, με τραυματική παιδική ηλικία και "αλήτης", αποφασίζει να αλλάξει (προς το καλό υποτίθεται) και να πραγματοποιήσει το όνειρό του να γίνει πιλότος της πολεμικής αεροπορίας, πράγμα καθόλου εύκολο φυσικά. Παρακολουθούμε λοιπόν την απάνθρωπη εκπαίδευσή του, μαζί με όλη τη "σειρά" του, το "υπέροχο" πείσμα του να πετύχει, τις σχέσεις του με τους συνυποψήφιούς του, με τον σκληρό και σκαιό εκπαιδευτή του, καθώς και τον έρωτά του με μια ντόπια κοπέλα, από αυτές που συστηματικά τα φτιάχνουν με υποψήφιους πιλότους στο στάδιο της σκληρής δοκιμασίας τους, ελπίζοντας ότι όταν γίνουν επιτέλους πιλότοι (πράγμα, κατά τη γνώμη τους φυσικά, απόλυτα high) θα τις παντρευτούν.
Κατά βάση το φιλμ είναι αισθηματικό. Παρακολουθεί τις παράλληλες ερωτικές σχέσεις του ήρωα και του καλύτερου φίλου του στο στρατό με δύο ντόπιες κοπέλες. Σχέσεις με εντελώς διαφορετική έκβαση. Μέχρις εδώ θα μπορούσε να είναι μια ακόμα νερόβραστη αισθηματική ιστορία, από τις τόσες που σκαρώνει ο αμερικάνικος και όχι μόνο κινηματογράφος (καλογυρισμένη βεβαίως). Είναι όμως οι άλλες, οι μη αισθηματικές ιστορίες που τρέχουν ταυτόχρονα, που μου προκαλούν τόση απέχθεια. Η εκπαίδευση των πιλότων δείχνεται ξεκάθαρα. Τόσο ωμή, τόσο βάρβαρη, τόσο άγρια... Τα πάντα είναι απαράδεκτα. Κι όμως, εκεί που ο Κιούμπρικ (ας μη συγκρίνουμε βεβαίως τις πο..τσες με τις βούρτσες) έδειξε το ίδιο ακριβώς πράγμα θέλοντας να το καταγγείλει στο "Full Metal Jacket", εδώ όλη αυτή η μαλακία περνά ως "φυσιολογική", απαραίτητη για "να γίνουν άντρες" και καλοί πιλότοι, και το βάρος πέφτει στην προσωπική ζωή των υποψηφίων, τους έρωτές τους κλπ., δηλώνοντας έμμεσα ότι "κατά βάθος είναι καλά παιδιά". Όσο για τα πατριωτικά συναισθήματα, αυτά πάνε σύννεφο...
Οι άνθρωποι αυτοί θέλουν να γίνουν επαγγελματίες δολοφόνοι και για το prestige, και επειδή είναι προσοδοφόρο επάγγελμα και επειδή είναι πατριώτες! Είναι απίστευτο το να βλέπεις να ουρλιάζουν ομαδικά, επαναλαμβάνοντας τα λόγια του εκπαιδευτή τους, ότι "θα σκοτώσουμε δίχως καθόλου να συγκινηθούμε τη μητέρα στο τριτοκοσμικό χωριό που βυζαίνει το παιδί της" κι αυτό να θεωρείται καλό και να περνά δίχως την παραμικρή κριτική!!! Διότι έτσι μόνο θα γίνουν προφανώς καλοί βομβαρδιστές, όταν καταφέρουν να είναι απρόσβλητοι από συναισθήματα για να μπορούν να κάψουν ζούγκλες και ερήμους στου διαόλου τη μάνα (στο Βιετνάμ, στο Ιράκ, στον Παναμά κλπ. κλπ.). Και βέβαια, παρά το μίσος που γεννά στον ήρωά μας ο εκπαιδευτής, καταλαβαίνει κάποια στιγμή ότι "όλο αυτό γίνεται για το καλό του" (για να γίνει καλός πιλότος και άντρας δηλαδή) και κατά βάθος το κάθαρμα έχει δίκιο (γι' αυτό τα βρίσκουν στο... συγκινητικό τέλος).
Τέλος πάντων, σπάνια έχω δει τόσο βαθιά στρατόκαυλη, αμοραλιστική ταινία, όπου το ζητούμενο και το πρέπον είναι να μετατρέψεις ένα νεαρό σε πολεμική μηχανή (α, συγνώμη, όχι και αμοραλιστική... Μπορεί να σκοτώνουμε παιδιά και μανάδες και να καίμε χωριά, αλλά, όλα κι όλα, την κοπέλα μας την αγαπάμε τρυφερά και θα θυσιαστούμε αν χρειαστεί γι' αυτήν. Διότι είμαστε τζέντλεμαν! Τι να πω; Σκατά!