Η ΑΦΟΡΗΤΗ ΕΛΛΕΙΨΗ ΠΡΩΤΟΤΥΠΙΑΣ ΤΟΥ "WILLOW"

Όταν ο Ron Howard (ένας σκηνοθέτης που, εκτός από το "Frost/Nixon", αντιπαθώ), γύρισε το Willow το 1988, η ταινία μου είχε κάνει σχετική εντύπωση. Δεν υπήρχε ακόμα το «Lord of the Rings” και γενικά το fantasy στο σινεμά δεν ήταν ακόμα ένα μάλλον κορεσμένο είδος. Ξαναβλέποντας το φιλμ σήμερα, μπορώ να πω ότι δεν με εντυπωσιάζει πια τόσο. Αντίθετα, το βρίσκω απόλυτα προβλέψιμο στα περισσότερα στοιχεία του. Ο άγριος και απατεώνας βάρβαρος, που κατά βάθος είναι «καλός», οι απόλυτα ξεκάθαροι ρόλοι καλών – κακών, το εντελώς σίγουρο θετικό φινάλε… όλα συνάδουν σε κάτι που είναι φτιαγμένο δίχως την παραμικρή πρωτοτυπία. Ακόμα και το χιούμορ που διανθίζει την ταινία είναι όπως ακριβώς αναμένουμε να είναι. Αυτό που είναι εντυπωσιακό όμως είναι η ομοιότητά του με το προαναφερθέν «Lord of the Rings”. Στην ουσία πρόκειται για μια παραλλαγή του μύθου του κλασικού βιβλίουτου Τόλκιν, του κλασικότερου βέβαια της λογοτεχνίας του είδους: Μια αποστολή ζωής ή θανάτου βρίσκεται στο κέντρο του μύθου (εκεί είναι το περίφημο δαχτυλίδι, εδώ ένα μωρό που θα λυτρώσει τον κόσμο από το κακό), ένας άσημος και καθόλου ήρωας «κουβαλητής» του επικίνδυνου φορτίου (ο οποίος, σημειωτέον, ανήκει κι αυτός σε φυλή νανοειδών όντων, όπως ακριβώς ο Φρόντο είναι χόμπιτ), ένας ισχυρός προστάτης, ακούσιος και συχνά απρόθυμος εδώ, ο οποίος ωστόσο έχει ουσιαστικά τη θέση του Αραγκόρν, η ύπαρξη του απόλυτου κακού, εδώ με τη μορφή κακιάς βασίλισσας, η διαρκής νοσταλγία του ήρωα για το χωριό του και ο διακαής πόθος επιστροφής σ' αυτό … τέτοια πρωτότυπα πράγματα… Σημειωτέον ότι η ιστορία είναι του Τζορτζ Λούκας, που πάντα ήξερε πολύ καλά να κάνει copy/pasre, εδώ όμως νομίζω ότι το παρακάνει. ΟΚ, θα μου πείτε. Όλα αυτά είναι κάποιες παρατηρήσεις και έχουν ίσως κάποια αξία, είναι όμως ευχάριστη η ταινία; Παρακολουθείται με αγωνία, κρατά τον θεατή, εφόσον αυτό είναι το ζητούμενο σε ένα τέτοιο φιλμ; Σχετικά, θα ήταν η απάντησή μου. Εντάξει, βλέπεται αρκετά ευχάριστα, παρά τα τόσα κλισέ, τίποτα το σπουδαίο όμως. Και βέβαια δεν πρόκειται για κανένα σπουδαίο φιλμ, ώστε να μπεις στον κόπο να το «τοποθετήσεις τα πλαίσια της εποχής του» και να το χαρακτηρίσεις κάτι σαν πρόδρομο. Οπότε, αν θέλετε μια ανώδυνη και, κατά τη γνώμη μου πάντοτε, σχετικά χαλαρή διασκέδαση, δείτε το. Δίχως να περιμένετε όμως κάτι σπουδαίο. Να θυμάστε προπάντων ότι όλα αυτά τα έχετε ξαναδεί πολλές φορές.