Η ΕΪΜΙ ΚΑΙ ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΗΣ

Στα 1997 ο Kevin Smith γυρίζει την τρίτη ταινία του, το "Chasing Amy" ("Κυνηγώντας την Έιμι"), ταινία που μου αρέσει σχεδόν όσο και το περίφημο ντεμπούτο του "Clerks". Στο φιλμ αυτό, όπως και σε αρκετά από τα υπόλοιπά του, ο Smith κινείται σε ένα κοινό σύμπαν που ο ίδιος έχει δημιουργήσει, χρησιμοποιώντας συχνά ίδιους χαρακτήρες και κάνοντας αρκετές αναφορές σε πρόσωπα ή γεγονότα που συνέβησαν σε προηγούμενες ταινίες του, πράγμα που βρίσκω έξυπνο και ενδιαφέρον, καθώς πιάνω τον εαυτό μου να προσπαθεί να θυμηθεί πού ακριβώς αναφέρεται κάποια ατάκα. Φυσικά, εννοείται, κι αν κάποιος δεν έχει δει τις άλλες ταινίες του, το κάθε φιλμ λειτουργεί δίχως κανένα πρόβλημα, αυτόνομα. Εδώ λοιπόν ήρωες είναι δύο φίλοι και συνεργάτες, που κάνουν μαζί μια πετυχημένη σειρά κόμικς. Η μακρόχρονη φιλική και επαγγελματική τους σχέση θα κλονιστεί όταν στη ζωή του ενός θα εμφανιστεί η Έιμι, την οποία θα ερωτευτεί σχεδόν κεραυνοβόλα. Η Έιμι όμως κρύβει κι αυτή τα δικά της μυστικά... Στις μεγάλες αρετές της ταινίας συγκαταλέγεται φυσικά το χιούμορ του δημιουργού αυτού, που αποτελεί σήμα κατατεθέν του. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι και οι εξαιρετικοί χαρακτήρες που επινοεί, είναι και οι πετυχημένες "καταδύσεις" σε μικρόκοσμους, με τα προβλήματα, τις ιδιαίτερες συζητήσεις τους, το στιλ, το κλίμα τους εν γένει. Εδώ πρόκειται για τον μικρόκοσμο των κόμικς. Οι δημιουργοί, οι βαρεμένοι φανς, τα comics events με την τρέλα τους, οι εκδότες... Όλα αυτά δίνονται αστεία και αληθινά ταυτόχρονα - ο Smith άλλωστε ξέρει καλά τον χώρο, αφού κι αυτός κάνει κόμικς. Πέρα απ' όλα αυτά όμως, στην ταινία υπάρχει και έντονη τρυφερότητα, ακόμα και ρομαντισμός, ενώ οι φιλικές και, κυρίως, οι ερωτικές σχέσεις αναλύονται και σχολιάζονται έξυπνα και διεισδυτικά με τις ανασφάλειες, τα ταμπού, τις "εσωτερικές συγκρούσεις" τους, τις διαφορετικές οπτικές των δύο πλευρών. Το τέλος είναι γλυκόπικρο και δίνει έναν ιδιαίτερο ρεαλισμό στο φιλμ. Κάπως έτσι δεν συμβαίνουν τα πράγματα και στην πραγματικότητα; Βρίσκω την ταινία διασκεδαστική και ταυτόχρονα ακόμα και συγκινητική σε κάποια σημεία της. Νομίζω ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα από τα καλύτερα δείγματα του ανεξάρτητου αμερικάνικου σινεμά, από έναν από τους χαρακτηριστικότερους εκπροσώπους του. Και, φυσικά, το αμίμητο ντουέτο Jay and Silent Bob, μόνιμοι χαρακτήρες του κόσμου του Kevin Smith, βρίσκεται και πάλι εδώ (με τον Silent Bob μάλιστα να μιλά περισσότερο από κάθε άλλη φορά...)