Ο ΣΟΥΠΕΡ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΕΤΑ ΣΤΟΥΣ ΟΥΡΑΝΟΥΣ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Ο "Σούπερ Δημήτριος" (2011) είναι πριν από οτιδήποτε άλλο μια ταινία καθαρού χαβαλέ. Σκηνοθέτης είναι ο Γιώργος Παπαϊωάννου, στην ουσία όμως είναι δουλειά μιας κεφάτης παρέας. Εκ Θεσσαλονίκης φυσικά. Γιατί η όλη πλάκα κυρίως αφορά τη Θεσσαλονίκη.
Πρόκειται βέβαια για παρωδία του σουπερ-ηρωικού είδους. Ο Σούπερ Δημήτριος τη μέρα είναι ένας άσημος δημοσιογραφίσκος, διαθέτει υπερδυνάμεις, φορά την κλασική μπέρτα, πετά στον ουρανό, και προστατεύει τους κάτοικους της αγαπημένης του πόλης από κάθε λογής κακό: Από τη... μείωση των συντάξεων έως από τα κακά που εξαπολύει εναντίον τους ο υπερ Κακός Φ.Ρομ, που φορά πορτοκαλί μπέρτα με... σημαία Σκοπίων στο στήθος και, χάρη στην υπερτεχνολογία που έχει στη διάθεσή του, μετατρέπει τον Λευκό Πύργο, το σύμβολο της πόλης, σε... Ας μη σας αποκαλύψω όμως σε τι, αν και αποκαλύπτεται στο πρώτο 20λεπτο του φιλμ, γιατί έχει πολύ πλάκα...
Όπως καταλάβατε, στο στόχαστρο του Παπαϊωάννου και της παρέας του μπαίνουν όλα τα στερεότυπα της συμπρωτεύουσας. Η χαλαρότητα, ο γύρος, ο φραπές, ο ΜΠΑΟΚ και ο Άρης, ο άγιος Δημήτρης, οι δημοτικές αρχές, οι κάθε λογής γραφικότητές της... όλα τα κλισέ βρίσκονται εδώ. Φυσικά εκτελεσμένα με μίνιμουμ χρημάτων και εφέ που θυμίζουν Εντ Γουντ (το λέω με απόλυτα θετική διάθεση, γιατί ακριβώς τα κακά εφέ προσθέτουν στην πλάκα του όλου πράγματος). Το κακό είναι ότι και σεναριακά η ταινία είναι πρόχειρη. Βρισκόμαστε μπροστά σε τυπική περίπτωση φιλμ που, ενώ διαθέτει πολύ καλή ιδέα (για μένα κάθε παρωδία του συγκεκριμένου είδους είναι ευπρόσδεκτη), είναι μέτρια φτιαγμένο. Το χιούμορ συχνά επαναλαμβάνεται και ενίοτε κουράζει, κάπου γίνεται χοντρό και δεν βγάζει το γέλιο που θα όφειλε, η διάρκεια είναι μάλλον μεγαλύτερη αυτής που θα ταίριαζε, οι ηθοποιίες κακές (το τελευταίο δεν πειράζει και τόσο, αφού συμβάλλει στην πλάκα) κλπ. Σε γενικές γραμμές δηλαδή νομίζω ότι χάθηκε μια πολύ καλή ευκαιρία για κάτι πραγματικά ξεκαρδιστικό.
Πάντως και μεμονωμένες καλές φάσεις υπάρχουν, και ξεκαρδιστικές στιγμές και (το είπαμε) μερικές πολύ καλές ιδέες. Οπότε, παρά το συνολικά άνισο αποτέλεσμα, θα διασκεδάσετε αρκετά. Και, στο κάτω - κάτω, η ταινία κάθε άλλο παρά παίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά. Νομίζω ότι χρειάζονται τέτοιες προσπάθειες στο ελληνικό σινεμά και για μένα είναι ευπρόσδεκτες. Μακάρι να ήταν και κάπως πιο σπιρτόζικο το χιούμορ και η εκτέλεση (πάντα στα πλαίσια του περίπου ανύπαρκτου budget φυσικά).