ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΣΤΙΣ "ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ"

Ο γάλλος Michel Ocelot είναι από τους πιο αξιόλογους σύγχρονους δημιουργούς animation. Στις δύο ταινίες του που έχουν παιχτεί στους ελληνικούς κινηματογράφους, το "Κιρίκου" και το "Αζούρ και Ασμάρ", το βάρος πέφτει περισότερο στην εικόνα παρά στην ιστορία. Και όταν στον Ocelot μιλάμε για εικόνα, ουσιαστιά εννοούμε χρώμα: Χρησιμοποιεί πλουσιότατα, εκτυφλωτικά χρώματα, που πραγματικά μαγεύουν. Η τέχνη του στηρίζεται, νομίζω, στην εντυπωσιακή χρήση του χρώματος. Το 2011 γυρίζει το "Les Contes de la Nuit" (Ιστορίες της Νύχτας), όπου τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να είνα διαφορετικά. Πρόκειται στην ουσία για μια παιδική ταινία, που παρακολουθείται άνετα και από μεγάλους λόγω ακριβώς του εντυπωσιακού εικαστικού της μέρους. Το φιλμ είναι σπονδυλωτό. Δύο παιδιά, ένα αγόρι και ένα κορίτσι, με την καθοδήγηση ενός ενήλικα (δάσκαλου; σκηνοθέτη;) υποδύονται μια σειρά από ρόλους, καθώς γίνονται πρωταγωνιστές σε μια σειρά από παραμύθια. Τα παραμύθια που χρησιμοποιεί ο Ocelot (δεν ξέρω αν είναι δικά του ή προϋπάρχοντα παραμύθια, μάλλον το δεύτερο), προέρχονται από όλο τον κόσμο και όλες τις εποχές. Από την Άπω Ανατολή, την Αφρική, τη μεσαιωνική Ευρώπη (μια ιστορία με λυκάνθρωπο), την Κεντρική Αμερική, τη Μέση Ανατολή κλπ. Τα περισσότερα περιέχουν κάποια ηθικά διδάγματα και αρκετά έχουν χιούμορ ή και κάποιο ανατρεπτικό εύρημα. Όταν η κάθε ιστορία τελειώσει, τα παιδιά ψάχνουν στη βιβλιοθήκη του δασκάλου τους μέχρι να εντοπίσουν την επόμενη ιστορία, στην οποία, αφού ντυθούν με τα κατάλληλα κοστούμια, πρωταγωνιστούν. Ολόκληρη η εικόνα του φιλμ είναι μια ξεκάθαρη αναφορά στον κλασικό "Πρίγκηπα Αχμέτ" της Reininger, το περίφημο γερμανικό animation της δεκαετίας του 20. Όπως και σ' αυτό, όλες οι ζωντανές φιγούρες (άνθρωποι, ζώα, τέρατα κλπ.) είναι μαύρες "σιλουέτες", κάτι σαν θέατρο σκιών με κατάμαυρες όμως φιγούρες. Εκεί όμως που η γερμανίδα σκηνοθέτης χρησιμοποιούσε μονοχρωμίες που άλλαζαν διαρκώς, στα περιβάλλοντα δηλαδή, τα φόντα, η φαντασία του Οcelot οργιάζει, και μαζί και η χρωματική πανδαισία. Έτσι βλέπουμε να ξετυλίγονται διαρκώς μπροστά μας εντυπωσιακά μοτίβα, διακοσμητικά μερικές φορές, με εκτυφλωτικά ενίοτε χρώματα. Όλο το βάρος πέφτει λοιπόν στα περιβάλλοντα (φυσικά ή τεχνητά), κόντρα στα οποία κινούνται και δρουν οι μαυρες σιλουέτες των ηρώων. Όπως ξαναείπα, το αποτέλεσμα είναι οπτικά εντυπωσιακό. Σας είπα ότι πρόκειται για παιδικό φιλμ. Θα το συνιστούσα όμως και σε οποιονδήποτε ενήλικα ακριβώς για το θαυμάσιο οπτικό του μέρος. ΥΓ: Η ταινία στη Γαλλία παίζεται και σε 3D.