"ΟΙ ΑΘΙΚΤΟΙ" ΚΑΙ Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΗΣ... ΜΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΟΡΘΟΤΗΤΑΣ

Ένας πλούσιος αριστοκράτης τετραπληγικός, ανάπηρος από το λαιμό και κάτω, και ένας εξωστρεφής, αμόρφωτος μαύρος από τα γκέτο του Παρισιού, που προσλαμβάνεται σαν βοηθός / νοσοκόμος του, κι όλο αυτό να είναι μια ξεκαρδιστική ενίοτε κωμωδία; Ακούγεται απίστευτο, αλλά αυτό συμβαίνει στην τρίτη μεγαλύτερη επιτυχία όλων των εποχών στη Γαλλία: Οι "Άθικτοι" (Intouchables) των Olivier Nakache και Eric Toledano, με ήρωα έναν ανάπηρο, επαναλαμβάνω, είναι ούτε λίγο ούτε πολύ μια από τις πιο feel good ταινίες των τελευταίων χρόνων! Πώς γίνεται αυτό; Δεν έχετε παρά να το δείτε για να το πιστέψετε. Κατ' αρχάς το φιλμ σε πείθει απόλυτα για την επιλογή του νεαρού "άξεστου" και δίχως πείρα μαύρου από τον καλλιεργημένο αριστοκράτη. Είναι ο μόνος που καταφέρνει να του δώσει ζωή, να τον κάνει να γελάσει, να προσθέσει χρώμα στη μονότονη ζωή του. Ο ρόλος του θυμίζει κάπως αυτόν του πάλαι ποτέ αστείου Έντι Μέρφι στο "Πολυθρόνα για Δύο", το φιλμ όμως διαθέτει περισσότερο βάθος απ' την παλιά, απλώς διασκεδαστική αυτή ταινία. Αλλά η μεγάλη επιτυχία του κατά τη γνώμη μου είναι η λεπτή ισορροπία που καταφέρνει να διατηρεί σ' όλη της τη διάρκεια ανάμεσα στο χιούμορ, στο κωμικό στοιχείο, και στην τρυφερότητα, τη συγκίνηση. Ο θεατής ταυτίζεται και συμπάσχει και με τους δύο ήρωες - οι οποίοι είναι και πολύ καλοί ηθοποιοί σημειωτέον. Και όλα αυτά δίνονται με αφοπλιστική απλότητα, περνώντας άμεσα μηνύματα ανθρωπιάς και αγάπης για τη ζωή δίχως το παραμικρό ίχνος κηρύγματος. Και φτάνουμε στον τομέα του χιούμορ. Ούτε λίγο ούτε πολύ έχουμε να κάνουμε με ρεσιτάλ μη πολιτικώς ορθού χιούμορ. Ο νεαρός κάνει αδίστακτα πλάκα με τον ανάπηρο εργοδότη του, φτάνει να λέει και "κακά" αστεία με ανάπηρους μέσα στο αυθορμητισμό και την έλλεψη τακτ που τον διακρίνει. Είναι απίστευτο το ότι όλα αυτά είναι τόσο καλά ενταγμένα στην όλη κατασκευή του φιλμ, τοσο ενσωματωμένα στη συνολική τρυφερότητα που το διαπνέει, ώστε καταφέρνουν να μην ενοχλούν καθόλου, ίσα - ίσα γίνονται διασκεδαστικά, καθώς και ο αποδέκτης τους διασκεδάζει μ' αυτά. Κάνοντας μάλιστα και ένα μικρό "γκάλοπ" διαπίστωσα ότι κανέναν δεν ενόχλησαν. Γι' αυτό θα επαναλάβω αυτό που είπα στην αρχή: Πρέπει να το δείτε για να πιστέψετε το πώς κάτι τόσο "μη πολιτικώς ορθό" καταφέρνει να μην ενοχλεί. Δίκαια κατά τη γνώμη μου λοιπόν η επιτυχία του και αξιοθαύμαστο το πώς οι δύο σκηνοθέτες και σεναριογράφοι καταφέρνουν να αγγίξουν τόσο δύσκολα και "επικίνδυνα" στο χειρισμό τους θέματα και να βγάλουν κάτι τόσο διασκεδαστικό και τρυφερό ταυτόχρονα. ΥΓ: Το φιλμ βασίζεται σε αληθινή ιστορία. Μόνο που ο γάλλος μαύρος στην πραματικότητα είναι αλγερινός. Οι αληθινοί ήρωες δείχνονται στο τέλος του φιλμ. Όχι πως αυτό έχει μεγάλη σημασία για την ταινία, απλώς το αναφέρω για να δείξω ότι μερικές φορές απίστευτα πράγματα συμβαίνουν και εκτός οθόνης.