HAROLD (20) + MAUDE (80) = LOVE

Πώς είπατε; Ένας νεαρός 20 χρονών με τάσεις αυτοκτονίας ερωτεύεται τρελά και τα φτιάχνει με μια γηραιά κυρία 80 ετών; Και είναι καλό αυτό; Ε, λοιπόν είναι εξαίρετο όταν μιλάμε για το "Harold & Maude" του 1971 του Hal Ashby (1929-1988). Ούτως ή άλλως θεωρώ τον Ashby από τους καλύτερους αμερικανούς σκηνοθέτες της γενιάς του και μ' αρέσουν όλες οι ταινίες του που έχω δει (με αποκορύφωμα το "Να είσαι εκεί, κ. Τσανς").
Μπορεί λοιπόν μια ταινία που πραγματεύεται έναν τέτοιο "παρά φύσει" έρωτα να είναι καλή και ευχάριστη; Δείτε το φιλμ και θα διαπιστώσετε ότι παραδόξως πρόκειται για μια από τις πιο feelgood ταινίες που έχετε δει ποτέ. Και μάλιστα απόλυτα σκεπτόμενη feelgood. Που φυσικά, λόγω εποχής, είναι βουτηγμένη στην καταλυτική αμφισβήτηση των 60ς, τα οποία μόλις έχουν τελειώσει και ελάχιστοι έχουν ακόμα αντιληφτεί το εύρος της αποτυχίας τους στο να αλλάξουν τον κόσμο.
Το όλο πράγμα λοιπόν είναι διαπραγματευμένο σαν κωμωδία, μια φευγάτη κωμωδία που ισορροπεί ανάμεσα στον σουρεαλισμό, την καρτουνίστικη οπτική και την κοινωνική καταγγελία. Ο Χάρολντ είναι ένα νεαρό πλουσιόπαιδο που διαθέτει μια μεγάλη περιουσία και μια αφόρητα καταπιεστική και "καθώς πρέπει" μαμά. Ο Χάρολντ δεν γελά ποτέ, και τα αγαπημένα του χόμπι είναι οι με ποικίλους τρόπους απόπειρες αυτοκτονίας (από τις οποίες, όσο σοβαρές κι αν είναι, βγαίνει με ανεξήγητο τρόπο απολύτως αλώβητος, όπως τα καρτούν που πέφτουν από ουρανοξύστες και απλώς βγάζουν ένα καρούμπαλο) και... το να παρακολουθεί κηδείες αγνώστων. Όπου γνωρίζει την Μωντ, μια 80χρονη που είναι, νομίζω, ένας από τους πιο πρωτότυπους και ευρηματικούς χαρακτήρες στην ιστορία του σινεμά. Μια κυρία που με αστείρευτη ενέργεια κλέβει αυτοκίνητα, κοροϊδεύει τους μπάτσους, ερωτεύεται, συμμετέχει σε κοινωνικούς αγώνες, μιλά για ειρήνη και αμφισβητεί οτιδήποτε είναι δεδομένο γύρω της. Αυτή λοιπόν θα μυήσει τον με-αστείο-τρόπο-καταθλιπτικό Χάρολντ όχι μόνο στον έρωτα (για τον οποίο μοιάζει να μην ενδιαφέρεται καθόλου στην μέχρι τότε ζωή του), αλλά κυρίως στη χαρά και την απόλαυση της ζωής.
Πέραν της αμφισβήτησης κάθε ταμπού που προείπαμε (τα ερωτικά, τα κοινωνικά, της τρέχουσας αντίληψης για την ευτυχία και τον πλούτο κλπ.) το φιλμ θέτει με έξυπνο και παιχνιδιάρικο τρόπο και θέματα όπως το χάσμα των γενεών, η οικογενειακή καταπίεση, η αποδοχή της διαφορετικότητας και κάμποσα άλλα. Και διαθέτει και μια σειρά από απολαυστικές, ξεκαρδιστικές ενίοτε σκηνές, όπως οι απόπειρες αυτοκτονίας του ήρωα, η προσπάθειες της μητέρας του να τον παντρέψει κλείνοντάς του με το ζόρι ραντεβού με διάφορες υποψήφιες που το βάζουν στα πόδια έντρομες, η καταδίωξη του απίστευτου ζεύγους από έναν μπάτσο με μοτοσυκλέτα κ.ά. Και είναι πλημμυρισμένο και από τραγούδια του Cat Stevens, που τότε βρισκόταν στις δόξες του.
Δείτε το και θα καταλάβετε ότι οποιοδήποτε θέμα μπορεί να μεταμορφωθεί σε οτιδήποτε, φτάνει να υπάρχει σκηνοθετικό (και σεναριακό) ταλέντο. Αυτή είναι άλλωστε και η δύναμη της τέχνης (και όχι μόνο του σινεμά).