ΤΟ ΠΗΓΑΔΙ, ΤΟ ΕΚΡΕΜΜΕΣ ΚΑΙ Ο ΠΑΛΙΟΜΟΔΙΤΙΚΟΣ ΤΡΟΜΟΣ

Ο νους όσων θέλουν να "προβληματιστούν" για το ποιος είναι ο βασιλιάς των b-movies, πάει κατ' ευθείαν στον Roger Corman. Παραγωγός πάνω από 300 (!) ταινιών και σκηνοθέτης των 50τόσων απ' αυτές, έδωσε τις πιο αξιομνημόνευτες δουλειές του στις αρχές της δεκαετίας του 60, κυρίως με τα εμπνευσμένα από τον Πόε φιλμ του.
Το "Pit and the Pendulum" του 1961 είναι χαρακτηριστικό, συγκεντρώνοντας όλα τα γνωρίσματα της σειράς και, φυσικά, έχοντας και πάλι σαν πρωταγωνιστή τον επιβλητικό Βίνσεντ Πράις.
Η ταινία βασίζεται, υποτίθεται, στο ομώνυμο διήγημα του Πόε, οι αλλαγές όμως στο στόρι είναι πάμπολλες. Γενικά μην έχετε την προσμονή ότι θα παρακολουθήσετε αυτούσια την ιστορία του μεγάλου συγγραφέα. Αφεθείτε απλώς στο γενικό κλίμα και δείτε ένα καινούριο σενάριο με πολλές αλλαγές, που, όπως συχνά γίνεται σ' αυτή τη σειρά, αποτελεί συνοθύλευμα από κάμποσα διηγήματά του. Και, όπως συχνά συμβαίνει σ' αυτά, αλλά και στις σχετικές ταινίες, στην καρδιά της ιστορίας βρίσκεται η εμμονή του Πόε με το εφιαλτικό θέμα της πρόωρης ταφής.
Μ΄ αυτά λοιπόν στο μυαλό, θα δείτε ένα φιλμ βουτηγμένο στο μπαρόκ. Τα βαριά σκηνικά και χρώματα, τα ρούχα των ηρώων, το υπόγειο με τα παλιά όργανα βασανιστηρίων, ο ίδιος ο πύργος όπου διαδραματίζεται η τρομαχτική ιστορία - με αποκορύφωμα τον φοβερό χώρο με το πηγάδι και το εκρεμμές - όλα συμβάλουν στη δημουργία της μπαρόκ ατμόσφαιρας. Και βέβαια το παίξιμο των ηθοποιών, και κυρίως του Πράις. Υπερβολικό, στυλιζαρισμένο, θεατρικό, δίνει ακριβώς τον τόνο του φιλμ. Και δίπλα του η Μπάρμπαρα Στιλ, βασίλισσα των b-movies της εποχής, για να ολοκληρωθεί η εικόνα.
Βλέποντάς το σήμερα είναι σίγουρο ότι δεν θα τρομάξετε - τουλάχιστον όχι τόσο όσο τρόμαζαν οι θεατές του 60. Ίσως μάλιστα σε κάποια σημεία - λίγο με το παίξιμο των ηθοποιών, λίγο με το γενικό στυλιζάρισμα - ίσως, λέω, να σας έρθει και κανένα γελάκι. Παρ' όλα αυτά δεν το θεωρώ κακή ταινία. Νομίζω μάλιστα ότι τόσο αυτή όσο και οι υπόλοιπες της σειράς αποτελούν must για τους φίλους του είδους. "Γιατί;" θα μου πείτε, "αφού προηγουμένως την χαρακτήρισες περίπου ξεπερασμένη". Δεν μπορώ να σας απαντήσω με λόγια, γιατί πάνω απ' όλα υπάρχει η γενική, πολύ έντονη αίσθηση και η περιρέουσα ατμόσφαιρα. Απλώς πιστεύω ότι η σειρά του Κόρμαν που βασίζεται στον Πόε εκπέμπει όσο ελάχιστες άλλες αυτό που θα αποκαλούσαμε "γοητεία του παλιομοδίτικου". Κι αυτό είναι σημαντικό, για μένα τουλάχιστον.