Η (;) ΛΟΥΙΖ, Ο (;) ΜΙΣΕΛ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΑΥΡΟΥ ΧΙΟΥΜΟΡ ΚΑΙ ΑΝΑΡΧΙΑΣ

Το "Louise-Michel" (2008) των γάλλων σκηνοθετών Gustave de Kervern και Benoît Delépine είναι η απίθανη ιστορία δύο περιθωριακών που, αν μη τι άλλο, αντιδρούν έστω και με πρωτόγονο τρόπο στο ψέμα και την οργανωμένη, νόμιμη κλοπή που χαρακτηρίζει την κοινωνία μας (βλέπε τράπεζες, ξέπλυμα χρημάτων, φοροδιαφυγή, πλουτισμός εις βάρος των αδύνατων και άλλα πολλά). Πλημμυρισμένο από κατάμαυρο χιούμορ, με λίγους διαλόγους και πολλή ηθελημένη ασχήμια (σπάνια και πετυχημένη επιλογή κάθε άλλο παρά γοητευτικών ηθοποιών, αλλά και μίζερων, κοινότοπων εσωτερικών και εξωτερικών τοπίων), αποτέλεσε ευχάριστη έκπληξη για μένα, που αγνοούσα το σκηνοθετικό αυτό δίδυμο (είναι η 3η ταινία τους).
Όταν ένα εργοστάσιο κλείνει για να ανοίξει κάπου όπου υπάρχουν φτηνότερα εργατικά χέρια (σας θυμίζει τίποτα αυτό;) οι εργαζόμενες που έχουν μείνει στο δρόμο αποφασίζουν να ξοδέψουν τις αποζημειώσεις τους για να... σκοτώσουν το αφεντικό που την κοπάνησε δίχως να λογαριάσει κανέναν. Η Λουίζ, μια απ' αυτές, περιθωριακή, δίχως παρέες, αγράμματη, που μιλά με το ζόρι κάνοντας λάθη, αναλαμβάνει να βρει έναν πληρωμένο δολοφόνο και πέφτει πάνω σ' έναν εξ ίσου loser και τελειωμένο τύπο, που ζει σε άθλιο τροχόσπιτο και στην πραγματικότητα δεν μπορεί να πειράξει ούτε μυρμήγκι. Μαζί θα ξεκινήσουν προς αναζήτηση του πλούσιου αφεντικού και οι πλάκες και οι απίθανες καταστάσεις, διανθισμένες από κωμική σκληρότητα, διαδέχονται η μία την άλλη.
Βαθύτατα αναρχική ταινία, υποστηρίζει το δικαίωμα στην ευτυχία ακόμα και των πιο περιθωριακών στοιχείων μιας κοινωνίας που ένα από τα βασικότερα χαρακτηριστικά της είναι η απληστία, διαθέτει ακραίο μήνυμα (Σας κλέβουν και σας καταστρέφουν τη ζωή; Δεν χρειάζονται πολλές σκέψεις. Σκοτώστε τους!) που όμως καμουφλάρεται πίσω από τον σουρεαλισμό των καταστάσεων και το μαύρο χιούμορ, παίζει με τις σεξουαλικές ταυτότητες των ηρώων για να τους κάνει ακόμα πιο ακραίους σαν χαρακτήρες, υποστηρίζεται από τη εξαίρετη πάντοτε Γιολάντ Μορό, που θαυμάσαμε στη "Seraphine", και καταφέρνει να τρυπώσει και κάποια ψήγματα τρυφερότητας σε όλη αυτή τη σκοτεινά αστεία και ακραία κατάσταση.
Το διασκέδασα αρκετά, αν και μερικοί υποθέτω ότι θα τσινίσουν με την ασχήμια όλων όσων δείχνονται στο φιλμ αυτό (ανθρώπων και τόπων). Κι όσο για το "μήνυμα"... δεν θα σκότωνα φυσικά κανένα, αλλά, διάβολε, πόσες φορές έχω πιάσει τον εαυτό μου να το εύχεται ολόψυχα για αρκετούς που βρίσκονται πολύ ψηλά στην κοινωνική ιεραρχία... Και είμαι σίγουρος ότι δεν είμαι ο μόνος.
ΥΓ: Ο τίτλος και τα ονόματα των ηρώων αποτελούν λογοπαίγνιο που παραπέμπει σαφώς (με την προσθήκη μόνο μιας παύλας) στη Louise Michel (1830-1905), γαλίδα επαναστάτρια και αναρχική, που είχε φυλακιστεί και εξοριστεί πολλές φορές στη ζωή της εξ αιτίας των κοινωνικών αγώνων της.