ΨΗΛΑ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ

Στην εποχή μας δεν υπάρχουν πια κινηματογραφικές σχολές, ρεύματα, κινήματα, πέστε τα όπως θέλετε. Μόνο προσωπικά, ευδιάκριτα στιλ. Έτσι, τολμώ να πω ότι το σημαντικότερο γενικότερο κινηματογραφικό φαινόμενο σήμερα (εννοώ συνολικό φαινόμενο, που δεν αφορά ένα μεμονωμένο δημιουργό) είναι η ενηλικίωση και ολοένα καλύτερη ποιότητα των animation (προτιμώ τον αγγλικό όρο, γιατί είναι ευρύτερος από το "κινούμενα σχέδια" και περιλαμβάνει όλες τις κινηματογραφικές τεχνικές που δεν χρησιμοποιούν ηθοποιούς).
Αφορμή γι' αυτές μου τις σκέψεις αποτέλεσε το θαυμάσιο "Up" των Pete Docter και Bob Peterson και, βέβαια, της Pixar, η οποία έχει τη μερίδα του λέοντος στην αναβάθμιση των animation. Στην εταιρία αυτή φαίνεται ότι όλα γίνονται συλλογικά: σκηνοθετούν εναλλάξ, γράφουν όλοι μαζί και γενικά προωθούν την ομαδική δουλειά με τεράστια επιτυχία (η τελευταία σκηνοθεσία του Docter π.χ. ήταν το Monsters Inc.) Πάνω απ' όλα όμως τολμούν να μπαίνουν σε "απαγορευμένα" χωράφια για το Χόλιγουντ και τα κιν. σχέδια γενικότερα. Ποιος άλλος θα τολμούσε να έχει σαν πρωταγωνιστή έναν γέρο συνταξιούχο 78 χρονών και να έχει ένα αληθινά συγκινητικό αρχικό δεκάλεπτο, όπου μας δείχνει έξυπνα, ελλειπτικά και πέρα για πέρα ρεαλιστικά τη ζωή του, μέχρι το θάνατο της γριάς πια γυναίκας του; Και σαν δεύερο χαρακτήρα έναν μάλλον βλάκα προσκοπάκο, που από την πρώτη στιγμή θέλεις να τον πλακώσεις στο ξύλο;
Αλλά μη νομίζετε ότι έχουμε να κάνουμε με κάποιο συγκινητικό, ρεαλιστικό animation. Στη συνέχεια η ταινία απογειώνεται κυριολεκτικά (όπως ο τίτλος της) και διαθέτει περιπέτεια, ξεκαρδιστικό ενίοτε χιούμορ, σασπένς, σουρεαλισμό, νοσταλγία και ό,τι άλλο φανταστείτε για ένα πραγματικά χορταστικό θέαμα που θα απολαύσουν μικροί και μεγάλοι. Αλλά ο γέρος είναι πάντοτε ένας γέρος συνταξιούχος, μόνος, λίγο στριφνός από τα χρόνια, λίγο συντηρητικός και αθεράπευτος νοσταλγός των παιδικών του χρόνων, όπως οι περισσότεροι γέροι δηλαδή. "Μικροί και μεγάλοι", έγραψα παραπάνω, και γι΄αυτό ακριβώς στην αρχή μίλησα για "ενηλικίωση". Επειδή τα σύγχρονα animation (τα mainstream εννοώ, αυτά που κόβουν εκατομμύρια στα ταμεία και όχι κάποια περίεργα πειραματικά, που υπήρχαν από καταβολής κινηματογράφου) έχουν προ πολλού πάψει να απευθύνονται μόνο σε παιδιά.
Στο Up θαυμάζει κανείς τόσο την υπέροχη εικόνα και τα χρώματα όσο και την ευρηματική, σουρεαλιστική ιστορία και το έξυπνο χιούμορ. Και κυρίως, την εξαιρετική ισορροπία ανάμεσα στη συγκίνηση και τον ρεαλισμό αφ΄ενός και τις φευγάτες ή/και αστείες καταστάσεις αφ΄ετέρου. Τι άλλο να ζητήσει κανείς; Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι το φιλμ άνοιξε το φετινό φεστιβάλ Καννών. Ήταν η πρώτη φορά που η μεγάλη πρεμιέρα του μεγαλύτερου από τα κινηματογραφικά φεστιβάλ ήταν ένα animation.