ΤΟ ΡΟΚ ΛΥΚΕΙΟ ΚΑΙ ΟΙ RAMONES

Βρισκόμαστε στα 1979, το πανκ και η άτυπη συνέχειά του, το new wave, βρίσκονται στα πάνω τους και ο μέτριος σκηνοθέτης Allan Arkush γυρίζει το cult "Rock'n'Roll Higschool", κάνοντας χαβαλέ με τη μέση εκπαίδευση, τα γκομενικά προβλήματα, το χάσμα γενεών και διάφορα άλλα, πιο αμερικάνικα θέματα. Γιατί είναι cult αυτό το απόλυτα b-movie; Πρώτα επειδή οι ουσιαστικοί πρωταγωνιστές του είναι οι θρυλικοί (τουλάχιστον την εποχή αυτή) Ramones αυτοπροσώπως. Και δεύτερον, επειδή οδηγεί την εφηβική πλάκα στα άκρα.
Μια αυταρχική (τουλάχιστον) λυκειάρχης σκάει μύτη στο όντως ροκ λύκειο του τίτλου, απαγορεύει το ροκ, που είναι η ζωή των κάθε άλλο παρά επιμελών μαθητών του, και αμέσως αρχίζει ο πόλεμος μαθητών - καθηγητών, που θα κορυφωθεί όταν όταν η σχεδόν ναζί διευθύντρια θα απαγορέυσει στους μαθητές (και κυρίως στις μαθήτριες) να παρακολουθήσουν τη συναυλία των Ramones που θα γίνει στην πόλη τους.
Χαρακτήρες - καρικατούρες, συχνά χοντρές πλάκες εφηβικού επιπέδου, όχι σπουδαίες ηθοποιίες και μερικές ξεπερασμένες σήμερα αστείες καταστάσεις οδηγούν το φιλμ στην καρδιά των b-movies. Και ταυτόχρονα το κάνουν cult, όπως προαναφέραμε. Γιατί αν αφεθείς θα κάνεις κι εσύ χοντρό χαβαλέ και θα διασκεδάσεις αρκετά ακόμα και σήμερα (τουλάχιστον αυτό συνέβει σε μένα). Και θα δεις και επί σκηνής τους Ramones.
Αυτό όμως που έχει νομίζω μεγαλύτερη σημασία και το κάνει να ξεχωρίζει από το σωρό των ηλίθιων αμερικάνικων εφηβικών κωμωδιών είναι η μέχρι τέλους αμφισβήτηση των πάντων, και κυρίως του σχολείου και της εκπαίδευσης γενικότερα. Αντιπαραθέτοντας αυστηρούς, συντηρητικούς, απολιθωμένους καθηγητές και γεμάτους ζωή νέους, που βαριούνται αφόρητα τα όσα μαθαίνουν στο σχολείο, θέτει επι τάπητος (χοδροειδώς βεβαίως, το είπαμε), το θέμα του χάσματος των γενεών και του ξεπερασμένου, σχεδόν νεκρού εκπαιδευτικού συστήματος. Και καταλήγει, εν έτει 1979, σε κατάληψη του σχολείου από τους μαθητές, που πετάν έξω καθηγητές και μπάτσους και οδηγούν το πράγμα, όπως θα δείτε, στα απόλυτα άκρα (αφού προηγουμένως έχουν χρίσει λυκειάρχη τον μακαρίτη... Joe Ramone). Οι καταλήψεις πανεπιστημίων μόλις ξεκινούσαν την εποχή αυτή στην Ελλάδα (έξω ήταν συνηθισμένες από το 1968 τουλάχιστον), αλλά οι καταλήψεις σχολείων ήταν ακόμα άγνωστες στη χώρα μας τουλάχιστον.
Θα μου πείτε, καλό είναι να γράφεις στα τέτοια σου τα πάντα και να ενδιαφέρεσαι μόνο για το ροκ; Να αρνείσαι οποιαδήποτε μορφή εκπαίδευσης; Είπαμε. Το θέμα δεν συζητείται σοβαρά σε μια ταινία σαν κι αυτή, που παραμένει κατά βάση νεανική και ενίοτε χονδροειδής και τα πάντα συμβαίνουν καρικατουρίστικα. Από την άλλη όμως, ποτέ δε με χάλασε ιδιαίτερα η αμφισβήτηση. Των πάντων.