ΠΟΛΥ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠ' ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ

Το "Πέντε λεπτά πριν τον παράδεισο" (Five minutes of heaven) του γερμανού Oliver Hirschbiegel (που είχε κάνει "Το Πείραμα" και την "Πτώση") μας μεταφέρει στην ταραγμένη βόρεια Ιρλανδία, πρώτα στη δεκαετία του 70, όταν ο πόλεμος, εθνικός (ενάντια στους άγγλους) και εμφύλιος (καθολικοί εναντίον προτεσταντών), μαινόταν, και στη συνέχεια στη σύγχρονη εποχή, όπου κάποιοι πασχίζουν να επουλώσουν τις παλιές πληγές, δίχως να τα καταφέρνουν πάντα. Ένα τηλεοπτικό σόου λοιπόν προσπαθεί να φέρει σε επαφή και να συμφιλιώσει έναν άνθρωπο με το δολοφόνο του αδελφού του, τριαντατόσα χρόνια μετά το τραγικό γεγονός.
Η ταινία έχει βέβαια τα κλασικά φιλειρηνικά μηνύματα, της δίνω όμως κάποιους παραπάνω πόντους απ' αυτό. Αυτό που δείχνεται ξεκάθαρα εδώ, είναι ότι τα θύματα της βίας βρίσκονται πάντοτε κι από τις δυο πλευρές: Και του θύτη και του θύματος. Παρακολουθώντας την εξέλιξη των δύο αυτών ανθρώπων (ο δολοφόνος έχει κάνει 12 χρόνια φυλακή πριν αφεθεί ελεύθερος), διαπιστώνουμε ότι οι ζωές και των δύο έχουν πρακτικά καταστραφεί. Δεν υπάρχουν πια καλοί και κακοί, ένοχοι και αθώοι. Υπάρχουν μόνο τσακισμένοι άνθρωποι που πληρώνουν μια ζωή τον φανατισμό και την επιπολαιότητα (στο συγκεκριμένο φιλμ ενός δεκαεφτάχρονου, αλλά βέβαια τα συμπεράσματα είναι πολύ γενικότερα). Αυτή η απόλυτη καταδίκη του φανατισμού και της βίας είναι και το βασικό ατού της ταινίας. Καθώς και κάποιος προβληματισμός για το ρόλο της τηλεόρασης, που μετατρέπει τον ανθρώπινο πόνο (έστω και αν έχει καλές προθέσεις, όπως αφήνεται να εννοηθεί εδώ) σε τηλεοπτικό σόου.
Και βέβαια στα συν οι πολύ καλές ερμηνείες του Τζέιμς Νέσμπιτ και του Λίαμ Νίσον. Αλλά και το ότι η δραματική αυτή ταινία είναι γυρισμένη σαν ψυχολογικό θρίλερ με το σασπένς να ανεβαίνει καθώς οι θεατές προσπαθούν να μαντέψουν τις αντιδράσεις και τις ενέργειες των ηρώων. Αυτό είναι έξυπνο, γιατί το όλο στόρι πάσχει από θεατρικότητα και, στα χέρια ενός άλλου σκηνοθέτη, θα μπορούσε να γίνει πολύ πιο στατικό και θεατρικό. Συνολικά λοιπόν τη βρήκα αρκετά καλή ταινία, την παρακολούθησα με ενδιαφέρον, αλλά δεν τη θεωρώ αριστούργημα.