ΠΟΙΟΣ ΜΑΣ ΦΥΛΑΕΙ ΑΠ' ΤΟΥΣ WATCHMEN;

Να πω αρχικά ότι το Watchmen (1986) των Alan Moore / Dave Gibbons είναι ίσως το αγαπημένο μου κόμικς - ή, τέλος πάντων, ένα από τα αγαπημένα μου - όλων των εποχών. Έτσι, μοιραία, ήμουν κι εγώ αρκετά επιφυλακτικός για τη μεταφορά του στο σινεμά. Ουσιαστικά πίστευα ότι, πολύ απλά, κάτι τόσο πολύπλοκο και πολυεπίπεδο είναι αδύνατο να μεταφερθεί σε μια τρίωρη έστω ταινία. Νομίζω ότι εν μέρει είχα δίκιο, από την άλλη όμως δεν βρήκα το φιλμ και τόσο κακό όσο φοβόμουν (όπως ας πούμε, συνέβει με ένα άλλο καλό κόμικς του Moore, το League of Extraordinary Men, που μετατράπηκε σε μια κυριολεκτικά άθλια ταινία).
Ο Zack Snyder των "300" (από τις ταινίες που μισώ) έκανε αυτό που κάνει πάντα: Μια πιστότατη μεταφορά του κόμικς στο σινεμά. Οι στολές και οι χαρακτήρες είναι ίδιοι, τα καρέ συχνά μεταφέρονται αυτούσια, οι ατάκες ολόϊδιες. Φυσικά υπάρχουν παραλείψεις (έχουν αφαιρεθεί ολόκληρες υποπλοκές), αυτό όμως το βρίσκω αναγκαίο γιατί αλλιώς δεν θα έφταναν ούτε 5 ώρες. Έτσι βρέθηκα κι εγώ να παρατηρώ καρέ - καρέ (συγνώμη, πλάνο - πλάνο θέλω να πω) και άθελά μου να προβαίνω σε διαρκείς συγκρίσεις με το πρωτότυπο.
Αντίθετα με όσα έγραψαν ή είπαν κριτικοί ή φίλοι αντίστοιχα, δεν νομίζω ότι πρόδωσε το πεσιμιστικό πνεύμα του κόμικς. Οι πρωταγωνιστές υπερήρωες είναι ανασφαλείς ή νάρκισοι ή φασίστες / σαδιστές ή φανατικοί όσο και στο πρωτότυπο. Ο κόσμος γύρω τους είναι το ίδιο βρώμικος και υπό διάλυση. Το τέλος (δεν θα το αποκαλύψω φυσικά) το ίδιο. Το σίγουρο είναι ότι ο "αμύητος" στο κόμικς θεατής αντιλαμβάνεται από το πρώτο λεπτό ότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ένα ακόμα σούπερ-ηρωικό φιλμ, βλ. Superman, Spiderman, Ironman, Hulk, Batman (ό οποίος Batman μ' αρέσει, αλλά αυτό είναι άσχετο), αλλά με κάτι εντελώς διαφορετικό και "ενήλικο": Με μια απόλυτη απομυθοποίησή τους. Σ' αυτό τουλάχιστον πετυχαίνει διάνα.
Όπως καταλαβαίνετε, όλα τα παραπάνω τα γράφει ένας φανατικός του κόμικς. Δυστυχώς τη φορά αυτή, και παρά τα όσα πιστεύω για τη σχέση ταινιών - κόμικς / βιβλίων / θεατρικών ή απ' όπου αλλού προέρχονται, αυτή τη φορά στάθηκε αδύνατο να αποστασιοποιηθώ από το πρωτότυπο και ό,τι γράφω είναι συγκριτικό και όχι απόλυτο. Εδώ είναι και η μεγαλύτερη πιθανή μου αντίρηση - ή μάλλον ο μεγαλύτερος φόβος μου: Αν κάποιος ανύποπτος θεατής, που δεν έχει διαβάσει το κόμικς (όπως φυσικά είναι η πλειοψηφία των θεατών) δει την ταινία, θα καταλάβει τις λεπτές σχέσεις, την τέλεια δομημένη πλοκή που δεν αφήνει στον αέρα ούτε την παραμικρή λεπτομέρεια, τα πολλά επίπεδα (όλα αυτά ισχύουν για το κόμικς), τη χρονική αλληλουχία με τα συνεχή φλας μπακ στο πρώτο μέρος ή θα εισπράξει έναν αχταρμά και σύντομα θα χάσει "τα αυγά και τα πασχάλια"; Αν συμβαίνει το τελευταίο, πράγμα που δεν μπορώ να κρίνω ως "μυημένος", τότε φυσικά το φιλμ έχει αποτύχει απόλυτα. Άλλη, μικρότερη αντίρηση, είναι το παραπάνω βάρος που ο Snyder έδωσε στη βία και στις "σπλάτερ" σκηνές. Η ίδια βία υπάρχει στο κόμικς, δεν δείχνεται όμως όπως στην ταινία. Τέλος πάντων, αυτό το θεωρώ μικρότερο κακό. Δεν μπορώ όμως να μην αναφέρω την κλασική κατηγορία εναντίον του σκηνοθέτη για το ότι μέχρι σήμερα δεν έχει κάνει τίποτα πρωτότυπο, αλλά αρκείται στο να "ξεπατικώνει" κυριολεκτικά από διάφορα μέσα, φιλμ ή κόμικς. Μήπως αυτό αποτελεί καλλιτεχνικό αυνανισμό;
Τέλος πάντων, ας αφήσω να κρίνουν άνθρωποι που αγνοούν το κόμικς. Εγώ είμαι πολύ "χωμένος" σ΄αυτό για να αποφύγω μια συγκριτική και μόνο γραφή.