ΧΤΙΣΜΕΝΟΙ ΖΩΝΤΑΝΟΙ Ή ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΕΡΙΩΝΟΥΝ ΤΑ ΚΤΙΡΙΑ

Το "Walled In" του γάλλου Gilles Paquet-Brenner διαθέτει εντυπωσιακή αρχή και καλή βασική ιδέα (για ταινία τρόμου φυσικά). Στη συνέχεια τα πράγματα χαλάνε, αν και δεν είναι από τα φιλμ που σε αφήνουν εντελώς αδιάφορο.
Μια νεαρή και όμορφη (σιγά μη δεν ήταν) μηχανικός φτάνει σε ένα πελώριο, παράξενο, παλιό και παρακμασμένο κτίριο στο μέσον του πουθενά για να κάνει τις μελέτες για την επερχόμενη κατεδάφισή του. Στο παρελθόν εκεί είχαν γίνει μυστηριώδεις φόνοι. Φυσικά πρέπει να μείνει μερικές μέρες εκεί, παρέα με τους εναπομείναντες αλλόκοτους ενοίκους του... και ο εφιάλτης αρχίζει.
Η ταινία διαθέτει ένα εντυπωσιακό ντεκόρ: Η πολυκατοικία, ογκώδης, συμπαγής σα μαυσωλείο, με την αλλόκοτη αρχιτεκτονική της, που στέκει ολομόναχη στην ερημιά (αλήθεια, γιατί κάποιος έχτισε μια πελώρια πολυκατοικία στου διαόλου τη μάνα και ποιοί και γιατί την κατοίκησαν χαρούμενοι τις μέρες της ακμής της;) αποτελεί από μόνη της ένα υποβλητικό σκηνικό. Το ίδιο και το λαβυρινθώδες, σχεδόν ερημωμένο εσωτερικό της. Στα θετικά επίσης το ότι το ότι το φιλμ δεν προσπαθεί να σε τρομάξει με συνεχή "μπου", απότομα ξεπετάγματα από σκοτεινές γωνίες (αν και έχει και κανα δυο τέτοια) και εντυπωσιακά ψηφιακά εφφέ, αλλά πασχίζει να χτίσει μια συνολική κλειστοφοβική και ανησυχητική ατμόσφαιρα. Νομίζω όμως ότι δεν το πετυχαίνει πάντα καλά. Το σενάριο δεν επικεντρώνεται κάπου, γίνεται "αποκεντρωμένο" και όχι ιδιαίτερα πειστικό, ενώ η σκηνοθεσία, παρά τις κάποιες εντυπωσιακές εικόνες, παραμένει συμβατική.
Συνολικά πάντως μου κράτησε σχετικά το ενδιαφέρον (δεν ήθελα τέλος πάντων να φύγω στη μέση, όπως μου έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια σε κάποιες ταινίες τρόμου). Αφείστε που εγκαινιάζει μου φαίνεται κι ένα καινούριο υποείδος: Τις ταινίες αρχιτεκτονικού τρόμου.