ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΣΚΙΩΝ

To "Shadowland" (2008) του Wyatt Weed είναι μια ακόμα ταινία πάνω στο μύθο των βρικολάκων. Και είναι και μια σχετικά low budget ταινία (αν και δεν της λείπουν τα εφφέ). Ωστόσο έχει ορισμένες ιδιαιτερότητες που κάτι προσθέτουν στον χιλιοχρησιμοποιημένο αυτό μύθο.
Η ηρωίδα είναι ένα βαμπίρ που ξυπνά μετά από έναν αιώνα όταν ο τάφος της ανασκάπτεται τυχαία και η γνωστή σφήνα αφαιρείται από άγνοια από την καρδιά της. Και μετά όλα είναι διαφορετικά. Η κάμερα την παρακολουθεί με συμπάθεια καθώς αρχικά πάσχει από αμνησία και προσπαθεί να καταλάβει τι είναι όλα όσα βλέπει γύρω της τον 21ο αιώνα (φανταστείτε να φερετε στη ζωή κάποιον που πέθανε στα τέλη τοτ 19ου και να αντικρίσει αυτοκίνητα, ηλεκτρισμό, τηλεόραση και ό,τι άλλο μας περιβάλλει στις μέρες μας!) Δεν έχει καν συνειδητοποιήσει το ότι είναι βρικόλακας και το μόνο που προσπαθεί είναι να επιβιώσει, αρχικά σαν κλοσάρ. Καθώς η μνήμη βαθμιαία επανέρχεται (με κάμποσα φλας μπακ), έρχεται και η συνειδητοποίηση της παρούσας κατάστασής της. Για την οποία η ίδια, στο κάτω - κάτω, κάθε άλλο παρά υπεύθυνη είναι (σε συνδυασμό με τα όσα μαθαίνουμε για το παρελθόν της). Από τη άλλη ο μοντέρνος κυνηγός βρικολάκων είναι αδίστακτος και φανατικός, πριτιμά πρώτα να σκοτώνει και μετά να ρωτά. Έτσι έχουμε μια πλήρη αντιστροφή των κλασικών ρόλων καλού - κακού και μια ταινία που μπορεί να θεωρηθεί ακόμα και σαν μια παραβολή πάνω στη γυναικεία χειραφέτηση (άλλωστε και τον 19ο αιώνα η κοπέλα αυτή είχε κάνει την επανάστασή της).
Όλα αυτά είναι ευπρόσδεκτα, η ιδέα καλή, η ταινία όμως δεν στέκει πάντα στο ύψος τους. Πρόκειται για κλασική σχετικά low budget παραγωγή, τα κυνηγητά, κάποιες αδεξιότητες στη σκηνοθεσία και κάποιες άλλες στα εφφέ δεν λείπουν, καθώς και ορισμένα κλισέ. Εντάξει, τη είδα σχετικά ευχάριστα (σαν σε μια παλιού στιλ μεταμεσονύχτια προβολή, όπου δεν λείπει και λίγη πλάκα), δεν θα τη θεωρούσα όμως και αριστούργημα (παρά το επί μέρους ενδιαφέρον της).