SLUMDOG MILLIONAIRE Ή Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΧΟΛΙΓΟΥΝΤ ΚΑΙ ΜΠΟΛΙΓΟΥΝΤ

Υπάρχει, νομίζω, ένα "κλειδί" στο Slumdog Millionaire του Danny Boyle για να κατανοήσει κανείς το πνεύμα της ταινίας: Το πέρα για πέρα μπολιγουντινό τραγούδι / χορευτικό του τέλους. Τι μου είπε εμένα αυτό; Ότι, πολύ απλά, η ταινία δεν παίρνει και πολύ τον εαυτό της στα σοβάρα. Ή, αν θέλετε, δεν είχε ποτέ πρόθεση να αναλύσει και να εμβαθύνει σε καταστάσεις, να επικεντρώσει στην τραγικότητα του Τρίτου Κόσμου, να πάρει πολιτικές θέσεις ή να κάνει ένα βαρύ, τραγικό δράμα με υλικό την αθλιότητα (υλικά εννοώ) της ινδικής καθημερινότητας. Θέλει να κάνει περισσότερο κάτι απόλυτα ψυχαγωγικό, feelgood σε τελική ανάλυση κι ας μας δείχνει τόση εξαθλίωση, ένα παραμύθι στο οποίο και ο δημιουργός και οι θεατές ξέρουν (πρέπει να ξέρουν τέλος πάντων) ότι τίποτα απ' όσα βλέπουν δεν είναι αληθινό. Μη με παρεξηγήσετε εδώ. Εννοώ ότι δεν είναι αληθινό το στόρι, η απίστευτη σειρά συμπτώσεων, η προβλέψιμη απόλυτα ρομαντική ιστορία, όχι το σκοτεινό φόντο μιας πάμφτωχης, τραγικής Ινδίας όπου διαδραματίζεται η ιστορία αυτή.
Αν λοιπόν αποστασιοποιηθούμε από τυχόν πολιτικοκοινωνικές προεκτάσεις και εμβαθύνσεις, τότε δεν μένει παρά να απολαύσουμε μια άψογη κινηματογραφικά ταινία, που σε κρατά καθηλωμένο από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό, που διαθέτει έξυπνο (μέσα στην απιθανότητά του) σενάριο και εξαιρετικό, κοφτό και εφευρετικό μοντάζ και σκηνοθεσία. Πάνω απ' όλα ο Boyle είχε τη φαεινή ιδέα να παντρέψει τις χολιγουντιανές απιθανότητες και feelgood αίσθηση με τις αντίστοιχες μπολιγουντιανές, κλείνοντας τελικά το μάτι στο θεατή και κάνοντας περισσότερο μια ταινία - αναφορά στα δύο αυτά υπερδημοφιλή είδη παρά οτιδήποτε άλλο. Αν τώρα προβληματιστείτε και από όσα τραγικά βλέπετε να συμβαίνουν στη σύγχρονη Ινδία, τόσο το καλύτερο. Αλλά, θα επιμείνω, δεν νομίζω ότι ήταν αυτός ο στόχος.
Ξέρω από τώρα τις αντιρρήσεις, μέρος των οποίων συμμερίζομαι κι εγώ: Με ποιο δικαίωμα παίρνει κανείς την τραγικότητα τόσων χαμένων ζωών, τόσης ανέχειας και εξαθλίωσης και μέσα απ' αυτό βγάζει μια καλοκουρδισμένη, καθηλωτική, γεμάτη απιθανότητες ταινία; Θα έχει δίκιο όποιος το σκεφτεί αυτό, αλλά ας θυμόμαστε ότι το ίδιο πράγμα έχει γίνει άπειρες φορές - συχνά πολύ πετυχημένα - σε ολόκληρη την ιστορία του σινεμά και δεν το σκεφτόμαστε, ή μάλλον αποτελεί μια σύμβαση που εκ των προτέρων αποδεχόμαστε όταν βλέπουμε τέτοια φιλμ. Γιατί τι άλλο είναι οι χιλιάδες ρομαντικές, αισθηματικές χολιγουντιανές ταινίες, κομεντί ή δράματα, που επικεντρώνουν στην συγκεκριμένη ιστορία ξεχνώντας κάθε είδους κοινωνική ανάλυση (μακαρθισμούς, πολέμους ή ό,τι άλλο); Τι είναι ολόκληρη η ελληνική Φίνος Φιλμ, που οι περισσότεροι ξαναβλέπουν με απόλαυση στην ΤV, είτε πρόκειται για τις δημοφιλέστατες ακόμα κωμωδίες είτε για δακρύβρεχτα δράματα, όταν χιλιάδες έλληνες στέναζαν σε ξερονήσια; Τι είναι ολόκληρο το ινδικό Μπόλιγουντ, η πιο πετυχημένη και παραγωγική κινηματογραφιή βιομηχανία του κόσμου; Τα παραδείγματα θα μπορούσαν να είναι χιλιάδες από όλη την ιστορία και τις εποχές του σινεμά. Γι' αυτό είναι προτιμότερο να αφεθούμε και να απολαύσουμε ένα φιλμ που σε κρατά από την αρχή ως το τέλος (έχοντας βεβαίως υπ' όψιν μας όλα τα παραπάνω) παρά να γκρινιάζουμε για όσα δεν βρίσκονταν καν στις σκηνοθετικές προθέσεις.
ΥΓ: Όσο για την κουβέντα του αν άξιζε ή όχι να "σκίσει" στο Όσκαρ... δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Ποτέ δεν πήρα στα σοβαρά τα Όσκαρ και πραγματικά αδιαφορώ για τα αποτελέσματά τους. Αν θέλετε προσωπική γνώμη, ναι, θα προτιμούσα το Gran Torino, αλλά, ξαναλέω, οι οσκαρικές επιλογές (άλλοτε σωστές κι άλλοτε απαράδεκτες) ουδόλως με ενδιαφέρουν για να το συζητήσω περαιτέρω.