Η ΑΝΝΑ ΚΑΙ Η ΑΦΟΡΗΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ ΕΝΟΣ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΥ ΔΙΧΩΣ ΑΝΤΑΠΟΡΙΣΗ

Μπορεί μια ταινία να είναι αφόρητα μελαγχολική (καταθλιπτική για να είμαστε ακριβείς) κι όμως εξαιρετική; Ναι, αποδεικνύει ο πολωνός Jerzy Skolimowski, που επανέρχεται μετά 18(!) χρόνια απουσίας από το σινεμά.
Οι "Τέσσερις νύχτες με την Άννα" (2008) αφηγούνται μια σπαρακτική ιστορία μοναξιάς και "μονόπλευρου" έρωτα. Ο ήρωας, ενσαρκωμένος από έναν πολύ καλό άγνωστο πολωνό ηθοποιό, είναι ένας ελαφρά καθυστερημένος, μοναχικός τύπος, που έχει μεγαλώσει με την άρρωστη γιαγιά του και σύντομα, μετά τον θάνατό της, μένει ολομόναχος. Ερωτευμένος παράφορα, στα όρια της μονομανίας, με τη γειτόνισσά του Άννα, την οποία παρακολουθεί κάθε νύχτα δίχως να τολμά να της πει τίποτα, σκαρφίζεται τρόπους να βρίσκεται όλο και πιο κοντά της (εν αγνοία της), βλέποντάς την και φροντίζοντάς την ενώ κοιμάται.
Ο Skolimowski αφηγείται την μελαγχολική, αλλά και αφάνταστα τρυφερή ιστορία του με φοβερή οικονομία και σκηνοθετική μαεστρία, δίνει βάρος στις μικρές λεπτομέρειες και καταφέρνει να δώσει τα πάντα με ελάχιστο λόγο, κάνοντας ένα σχεδόν βουβό σινεμά στο οποίο κυρίαρχο λόγο έχει η εικόνα. Υπάρχουν στιγμές που μας έρχονται σχεδόν δάκρια στα μάτια από την τυφλή αφοσίωση του μοναχικός ήρωας. Σχόλιο πάνω στην ανθρώπινη μοναξιά λοιπόν και κινηματογραφικό κομψοτέχνημα πάνω στον έρωτα δίχως ανταπόκριση.
Τη "μαυρίλα" της ταινίας πάντως επιτείνει το απίστευτα μίζερο και καταθλιπτικό περιβάλλον, τόσο τα εσωτερικά όσο και τα τοπία που περιβάλλουν τη δράση. Τρομάζεις όταν κάποια στιγμή αντιλαμβάνεσαι ότι όλα αυτά υπάρχουν στην σημερινή Πολωνία και δεν εικονογραφούν ένα παρελθόν δεκαετιών. Έτσι, δεν μπορώ να μη σκεφτώ (με το βίτσιο που με διακρίνει) και πολιτικά, μένοντας άφωνος με τη σημερινή κατάσταση πρώην "σοσιαλιστικών" χωρών (η οποία προφανώς ήταν πανομοιότυπη και επί προηγούμενου καθεστώτος), διαπιστώνοντας ένα αφάνταστο είδος λασπωμένης και μουντής μιζέριας σε χώρες της σύγχρονης Ευρώπης, που δύσκολα θα συνατήσουμε στην Ελλάδα.
Ξαναλέω: Μου άρεσε πολύ, αλλά δεν απευθύνεται σε πολλούς. Ή, τέλος πάντων, να είστε προετοιμασμένοι για πολλή θλίψης και μαυρίλας.