ΩΡΑΙΑ ΠΟΛΗ Η ΓΕΝΟΒΑ, ΑΛΛΑ...

Τελικά ο Michael Winterbottom είναι ένας περίεργος και άνισος σκηνοθέτης. Συχνά οι ταινίες του είναι συμπαθητικές, χωρίς ποτέ να είναι μεγάλες, ενώ φαίνεται ότι σαν στυλ έχει επιλέξει την... έλλειψη στυλ. Χαρακτηριστικό τους είναι ότι κάθε μια τους είναι εντελώς διαφορετική από την άλλη, τόσο θεματικά όσο και σκηνοθετικά (τι σχέση μπορεί να έχει το "άρρωστο" Butterfly Kiss με το "μοντέρνο" 24 hours party people" ή με το "πειραματικό" 12 songs;)
Η Genova πάντως με απογοήτευσε αρκετά. Ενώ διαθέτει αναμφισβήτητα τρυφερότητα και ευαισθησία, μου φαίνεται ότι δεν έχει αποφασίσει ούτε το είδος στο οποίο ανήκει ούτε τι ακριβώς θέλει να πει. Μετά τον τραγικό θάνατο της μητέρας σε δυστύχημα, ο αμερικάνος καθηγητής πανεπιστημίου πατέρας παίρνει τις δύο κόρες του και μετακομίζουν στην όμορφη Γένοβα στην Ιταλία. Εντάσσεται στο νέο του περιβάλλον, η μεγάλη, έφηβη κόρη ανακαλύπτει τον έρωτα και τα παιχνίδια με τα αγόρια, ενώ η μικρή, που είναι υπέυθυνη για το δυστύχημα, βλέπει το φάντασμα της μητέρας της, που της μιλά και την προστατεύει. Αυτό δεν γίνεται καθόλου τρομακτικά, αλλά γλυκά και με αγάπη. Αυτά. Υπάρχει φάντασμα, αλλά δεν πρόκειται για ταινία τρόμου ή θρίλερ, υπάρχει κοινωνικός ρεαλισμός, αλλά το φάντασμα τον ανατρέπει, μελέτη εφηβείας ή οποιαδήποτε ψυχολογική μελέτη δεν θα την έλεγες, το τέλος είναι απότομο και σ' αφήνει λίγο στα κρύα του λουτρού, οπότε μένω να αναρωτιέμαι προς τι όλο αυτό. Είναι αυτό που λέμε δεν κατάλαβα γιατί γυρίστηκε αυτή η ταινία.
Πάντως η Γένοβα, για την οποία μαθαίνουμε και διάφορες ιστορικές πληροφορίες, είναι πολύ όμορφη πόλη. Μου έκανε κλικ να την επισκεφτώ.
ΥΓ: Μη σας μπερδέψει ο τίτλος. Δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τα γνωστά πολιτικά γεγονότα της Γένοβας πριν μερικά χρόνια.