Ο ΤΖΕΙΜΣ ΜΠΟΝΤ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΕΝΗΛΙΚΟΣ ΚΑΙ ΚΥΝΙΚΟΣ

Φάνηκε από το προηγούμενο φιλμ: Από τότε που τον ρόλο του Τζέιμς Μποντ πήρε ο Ντάνιελ Κρεγκ, η μακρότερη σειρά στην ιστορία του σινεμά "ενηλικιώθηκε". Που σημαίνει ότι ο Μποντ είναι πια σκληρός, κυνικός, εκδικητικός, παρορμητικός ενίοτε και, κυρίως, δίχως χιούμορ. Όλα τα παραπάνω αντανακλούν στη φάτσα του νέου σταρ, συνεχώς σφιγμένη σα να υποφέρει από μόνιμη δυσκοιλιότητα.
Δεν θάβω ακριβώς την ριζική αυτή αλλαγή. Απλώς μένω σκεπτικός μπροστά στο δηλωμένο πλέον χάσιμο της αθωότητας (όχι ότι ήταν ποτέ αθώος, συγκριτικά μιλάμε), που εξαφανίστηκε οριστικά με το χιούμορ και τα πατροπαράδοτα γκάτζετ, που όλο και λιγοστεύουν. Έτσι στο Quantum of Solace (2008) του παντός καιρού σκηνοθέτη Marc Forster, ο πράκτορας είναι ακόμα ερωτευμένος με την Βέσπερ του προηγούμενου φιλμ (o tempora, o mores), παραβαίνει διαταγές προκειμένου να εκδικηθεί και τα κάνει αδίστακτα όλα λίμπα με μοναδικό στόχο την επίτευξη του στόχου του, κι όποιον άσχετο, που περνούσε τυχαία από εκεί, πάρει ο χάρος... Μου θύμισε περισσότερο τον Εξολοθρευτή - μηχανή του Σβαρτσενέγκερ, παρά τον πρώην κομψό και χαβαλετζή πράκτορα. Και, βέβαια, ό Κρεγκ ταιριάζει γάντι σ' αυτό το νέο ύφος. Είναι δηλαδή πολύ πειστικός στο ρόλο του.
Προσγείωση στον ρεαλισμό λοιπόν σε σχέση με τις παλιότερες ταινίες, που πριμοδοτείται και από τις σαφείς πολιτικές νύξεις στο σενάριο: Αδίστακτοι, σαδιστές Λατινοαμερικάνοι δικτάτοες που στηρίζονται κρυφά από τη CIA, παγκόσμιες μυστικές οργανώσεις που προκαλούν οικολογική καταστροφή προκειμένου να κερδοσκοπήσουν κλπ. Καλά όλα αυτά βέβαια, αλλά να μη ξεχνάμε ότι ο ρεαλισμός που λέγαμε έχει σαφέστατα, ασφυκτικά όρια: Εννοείται ότι ο υπερπράκτορας με μια σφαίρα καθαρίζει αμέσως, ενώ όταν τον πυροβολεί μισός στρατός, έχοντάς τον σαν μοναδικό στόχο, αστοχεί πάντοτε. Και εννοείται ότι από αυτοκίνητα, αεροπλάνα, ταχύπλοα που συντρίβονται μ' όλους τους πιθανούς τρόπους, βγαίνει πάντοτε σώωος και αβλαβής - και η γκόμενα επίσης.
Εννοείται επίσης ότι η ταινία είναι καλογυρισμένη, με overdose δράσης από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό και ότι θα κρατήσει τον θεατή καθηλωμένο (αν δεν τα έχει σκυλοβαρεθεί όλα αυτά). Δεδομένου όμως ότι αυτό επιτυγχάνεται πλέον στις μισές τουλάχιστον αμερικάνικες ταινίες δράσης, έχει πάψει προ πολλού να αποτελεί ζητούμενο και αντικείμενο θαυμασμού για μένα τουλάχιστον.
Όλα αυτά σας τα λέει κάποιος που ποτέ δεν υπήρξε ιδιαίτερος φαν της αναμφισβήτητα καλτ σειράς. Οπότε ούτε και η προηγούμενη "εποχή αθωότητας" μου έκανε ιδιαίτερα κλικ. Αυτό για να σας δηλώσω ότι εγώ μάλλον δεν έχω άποψη και εσείς διαλέγετε ελεύθερα αν προτιμάτε το παλιό, χαλαρό ή το νέο να-σφίγκουν-οι-κώλοι στυλ. Πάντως, αν έπρεπε να διαλέξω κάτι από το είδος αυτό, προτιμώ χίλιες φορές την τριλογία του Bourne.