Ο ΚΡΟΥΠΙΕΡΗΣ ΚΑΙ Ο ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ

Ο παλαίμαχος βρετανός Mike Hodges κάνει σποραδικά ταινίες, μερικές απ' τις οποίες είναι πολύ ενδιαφέρουσες. Μετά από μετριότητες, το 1998 γυρίζει τον "Κρουπιέρη", που σίγουρα συγκαταλέγεται στις καλές του.
Αρχικά είναι από τα φιλμ που πιάνουν πολύ καλά και πειστικά την έννοια του τζόγου, το παρασκήνιο ενός καζίνου και, κυρίως, τη φύση της δουλειάς, την ένταση, τους άγραφους νόμους της ζωής όσων εργάζονται σ' αυτό. Ο ήρωας (πολύ καλός στον "ψυχρό" χαρακτήρα που ενσαρκώνει ο Κλάιβ Όουεν) είναι κρουπιέρης, αλλά και επίδοξος συγγραφέας. Κλασσικός διχασμός ανάμεσα στην "καλλιτεχνική" και την άλλη, τη σκοτεινή πλευρά του κεντρικού χαρακτήρα, ενδιαφέρουσες ίντριγγες και ανατροπές, με την τελική να κορυφώνει την όλη ιστορία, σφιχτοί ρυθμοί και σασπένς, με έκαναν να απολαύσω την ταινία. Βασικό ατού της πάντως παραμένει η ρεαλιστική κατάδειξη του γεμάτου ένταση κλίματος του καζίνο, του τζόγου γενικότερα. Και συγχρόνως, μπορεί κανείς και να το δει σαν αλληγορία: Ο κρουπιέρης δεν (πρέπει να) είναι παίκτης ο ίδιος. Κι αν είναι, δεν είναι καλός κρουπιέρης. Η ηδονή του κρουπιέρη πηγάζει από τον έλεγχό του πάνω στη ζωή των άλλων. Το να τους βλέπει να χάνουν, να τους βοηθά αμυδρά, ανεπαίσθητα, μερικές φορές, όταν το θέλει, να κερδίσουν... να είναι δηλαδή κάτι σαν μικρός θεός.
Ο ήρωας θα γράψει τελικά το βιβλίο του. Αυτό που έχει σημασία όμως είναι η σταδιακή του κάθοδος, ο εθισμός, το άφημά του στην άλλη, τη βρώμικη πλευρά, αυτή της ζωής στο καζίνο. Η αδρεναλίνη, το απρόβλεπτο, φαίνεται να είναι σημαντικότερα από τη δόξα, που όμως συνεπάγεται και βόλεμα. Και φυσικά υπάρχει και το τίμημα. Είναι κι αυτό όμως μέσα στο παιχνίδι. Άλλωστε το παιχνίδι είναι και το βασικό μοτίβο πάνω στο οποίο στήνεται η ταινία...