O MAX PAYNE ΚΑΙ Η ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΒΑΡΕΜΑΡΑ ΤΩΝ COMPUTER GAMES ΠΟΥ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΤΑΙΝΙΕΣ
Ο Max Payne είναι πετυχημένο παιχνίδι υπολογιστή, που τώρα, φυσικά, γίνεται και ταινία από τον John Moore. Και διαθέτει όλα τα κακά των προηγούμενων σχετικών προσπαθειών (απ' όσες τουλάχιστον ξέρω): Δράση για τη δράση, βία για τη βία, προσχηματικό σενάριο, εντυπωσιακά εφφέ, ελάχιστη πρωτοτυπία και, πάνω απ' όλα, απίστευτη βαβούρα που σε ξεκουφαίνει και γι' αυτό η αίθουσα (Villagοειδής συνήθως) είναι πολύ περήφανη για τα μηχανήματά της. Λες και η νέα μονάδα μέτρησης για το αν μια ταινία είναι καλή ή κακή είναι τα ντεσιμπέλ...
Η... πρωτοτυπία του φιλμ αρχίζει από το βασικό σεναριακό κόνσεπτ: Μπάτσος αναζητά απελπισμένα εκδίκηση για το φόνο της οικογένειάς του από τους Κακούς. Αν νομίζετε ότι στα 32 καίγεσαι, ε, τότε το θέμα έχει καεί πολύ περισσότερο απ' όσο πιστεύατε. Δεν μπορω να σκεφτώ πόσα φιλμ έχουν αυτό το κόνσεπτ από την εποχή του Τσαρλς Μπρόνσον (τουλάχιστον). Και οι απιθανότητες συνεχίζονται. Εννοείται ότι ο Μαξ δεν πεθαίνει με τίποτα, εννοείται ότι τον πυροβολεί ολόκληρος στρατός αλλά ποτέ δεν τον πετυχαίνει, εννοείται ότι πέφτει σε παγωμένη λίμνη και βγαίνει σώος και αβλαβής (στο μείον τόσους βαθμούς, ξέρετε, όι άνθρωποι στο νερό πεθαίνουν από το κρύο) και πολλά άλλα τέτοια.
Να πούμε και τα καλά; Ναι, υπάρχει εντυπωσιακή εικόνα και αρκετή ατμόσφαιρα. Φωτισμοί, "βρώμικη" πόλη (κάτι μεταξύ Γκόθαμ και Sin City), υποβλητικές σκιές και μερικά καλά εφφέ, κυρίως με τους φτερωτούς τύπους (των οποίων η παρουσία, που εικαστικά είναι από τα καλά σημεία της ταινίας, ελάχιστα αξιοποιείται. Μάλλον βρίσκονται εκεί για εντυπωσιασμό και μόνο). Αυτά. Κατά τα άλλα χιονίζει διαρκώς (όπως βρέχει στο Sin City, αλλά ας μη μπερδεύουμε την π...α με τη βούρτσα), πράγμα που χρησιμοποιείται για την δημιουργία ατμόσφαιρας και πάλι, αλλά κάποιος πρέπει να τους πει ότι "το πολύ το κυρελέησον το βαριέται κι ο παπάς..." Κι όλα αυτά, το είπαμε, μέσα σε μια απίστευτη φασαρία, όπου κάθε γροθιά ηχεί σαν τύμπανο και η μονότονη, ρυθμική μουσική χειροτερεύει τα πράγματα.
Δεν περίμενα βέβαια κάτι καλύτερο από τον John Moore. Αρκεί να σας θυμίσω ότι το προηγούμενο φιλμ του ήταν το παντελώς άνευ λόγου ριμέικ της "Προφητείας".
Ετικέτες "Max Payne" (2008), Moore John
posted by vandimir @ 6:24 μ.μ.
2 Comments:
Αν οι μεταφορές βιβλίων στον κιν/φο είναι συνήθως αποτυχημένες, οι μεταφορές παιχνιδιών είναι πάντα.
Νομίζω οφείλεται στο γεγονός ότι κιν/φος και ηλεκτρονικά παιχνίδια είναι μορφές τέχνης εντελώς ασύμβατες, παρά τις φαινομενικές ομοιότητες.
Σαν παράδειγμα, αναφέρω το εξής:
οι πρώτες ρωσικές αποστολές στο Call of Duty 1 (η μάχη του Στάλινγκραντ) είναι 100% αντιγραφή από την ταινία Ο εχθρός προ των υλών.
Ενώ οι συγκεκριμμένες σκηνές στην ταινία (με τον ήρωα να βγάινει από την βάρκα κ να ψάχνει ένα όπλο) δεν είναι κ τίποτα σπουδαίο, το παιχνίδι είναι κορυφή - σχεδόν νιώθεις ότι είσαι μέσα στο πεδίο της μάχης.
Αυτό οφείλεται στο η δράση αποδίδεται εκατομμύρια φορές καλύτερα στα computer games παρά στον κιν/φο.
Παρακολουθώντας μια σκηνή δράσης στον κιν/φο μπορείς να κάνεις ένα σωρό άλλα πράγματα, π.χ. να φας πατατάκια, να στείλεις sms, να μπανίσεις γκομενάκια κτλ.
Παίζοντας το παιχνίδι όμως δεν μπορείς να κάνεις τίποτα από τα παραπάνω, η προσοχή σου είναι 100% στραμμένη εκεί, ο ήρωας μπορεί να πεθάνει και συνολικά είσαι πολύ πιο immersed απ'ότι στη ταινία (π.χ. η δυνατότητα να περιπλανίεσαι με τις ώρες σε μια εγκατελειμένη αποθήκη, σκοντάφτοντας στα κουτιά (τρομερή η δουλεία σε αυτόν τον τομέα στο Max Payne2) δημιουργεί συναισθήματα και ατμόσφαιρα που δεν υπάρχει περίπτωση να αποδόσει ποτέ ένα πλάνο του 1 λεπτού).
Από την άλλη, τα παιχνίδια δεν έχουν τον ρυθμό και την μουσικότητα μιας ταινίας και έτσι δύσκολα δημιουργούν το σασπένς (όχι το ξάφνιασμα ή τον τρόμο!), το αίσθημα του επικείμενου, που τόσο ωραία αποτυπώνεται σε τανίες του Χίτσκοκ, του Κάρπεντερ κτλ
Γενικά τα παιχνιδια είναι μια τέχνη απαιτητική και δύσκολη.
Δεν έχουν αναγνωριστεί ως τέτοια από την διανόηση (αυτό είναι και + και - ) και γενικά λίγοι έχουν καταλάβει την ουσία και το βάθος που κρύβουν.
Σίγουρα πάντως ατάλαντοι δημιουργοί και στούντιο που, ως συνήθως, κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου σε θέματα πολιτισμού μόνο βλακείες μπορούν να κάνουν.
Από την άλλη, νομίζω λίγα μπορούν να γίνουν - οι δύο τέχνες μου φαίνονται ασύμβατες.
Δεν βλέπω πώς γίνεται να μεταφερθεί στην οθόνη η ατμόσφαιρα ενός Myst, αλλά επίσης δεν βλέπω πώς γίνεται ένα παιχνίδι να άνασυνθέσει μια ολόκληρη εποχή, όπως τόσο επιτυχημένα κάνει για παράδειγμα του εξαιρετικό Velvet Goldmine του προηγούμενου ποστ.
Πάντως δεν πρέπει να υπάρχει πιο βαρετό είδος κιν/φου από τις action movies - μέχρι και τα ελληνικά σήριαλ μου φαίνονται πιο ενδιαφέροντα (!!)
Γενικά δεν ξέρω πολλά από computer games, αλλά συμφωνώ με το πνεύμα του σχολίου σου. Όντως είναι διαφορετικές τέχνες και απευθύνονται αλλού. Και το ότι δεν έχουν ακόμα αναγνωριστεί τα παιχνίδια ως τέχνη, είτε καλό είτε κακό είναι αυτό, δεν μειώνει στο παραμικρό την διαφορετικότητα των δύο "κλάδων". Είναι όντως πιθανότατο να μη μπορεί εξ ορισμού να γίνει καλή ταινία ένα έστω τέλειο παιχνίδι.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home