H SUSPIRIA ΚΑΙ Ο ΕΦΙΑΛΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ARGENTO
Η Suspiria (1977) θεωρείται από τις καλύτερες ταινίες του ιταλού μετρ της φρίκης Dario Argento. Και επειδή μιλάμε για μετρ της φρίκης, καλό είναι να μη μπουν στον κόπο να διαβάσουν τα παρακάτω όσοι απεχθάνονται το ειδος (και είναι πάρα πολλοί, πράγμα αναμενόμενο).
Ο Argento είναι κατά τη γνώμη μου ένας κακός σκηνοθέτης. Καμιά απολύτως ταινία του δεν θα μπορούσα να χαρακτηρίσω ικανοποιητική. Η Suspiria φέρει κι αυτή όλα τα χαρακτηριστικά μελανά του σημεία: Κάκιστες ηθοποιίες, απίστευτα πρόχειρο σενάριο (σε βαθμό κακουργήματος), ανεκδιήγητες ατάκες που φτάνουν (δίχως τη θέληση των δημιουργών τους) στη γελοιότητα, εντελώς αψυχολόγητες αντιδράσεις των ηρώων στα όσα εφιαλτικά συμβαίνουν καί άλλα τέτοια. Τι είναι λοιόν αυτό που κανει τη Suspiria (και μερικά άλλα φιλμ του δημιουργού της) απόλυτα καλτ;
Είναι, νομίζω, η ιδιαίτερη εικόνα του Αρτζέντο. Εδώ χειρίζεται το όλο πράγμα εντελώς εξπρεσιονιστικά. Φωτίζει το art nouveau σκηνικό του (το χοροδιδασκαλείο όπου διαδραματίζονται τα φοβερά γεγονότα είναι χτισμένο και διακοσμημένο μ' αυτό τον ρυθμό) με συνεχείς μονοχρωμίες (με αγαπημένο βέβαια το κόκκινο). Έτσι πολλές από τις σκηνές είναι κατακόκκινες, καταπράσινες, μπλε κλπ., δίνοντας έτσι μια πολύ ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Είναι και οι αλλόκοτες γωνίες λήψης, τα ασυνήθιστα πλάνα, που μπορεί να κινηματογραφούν ας πούμε μόνο ένα σημείο στο βάθος δίχως να φαίνονται τα πρόσωπα που μιλάνε, είναι η ευρηματικότητα στους τρόπους των φόνων, καθώς και η χαρακτηριστική μουσική των Goblins που ντύνει τις τρομακτικές εικόνες, οπότε έχουμε μπροστά μας ένα μάθημα ατμόσφαιρας.
Και είναι καλό αυτό, θα μου πείτε, όταν όλα τα υπόλοιπα είναι από αστεία έως κακά; Όχι ακριβώς. Το είπαμε από την αρχή. Δεν θεωρώ καμιά του ταινία απόλυτα καλή. Πρόκειται όμως για ένα είδος παράξενης ιδιομορφίας, μια πολύ ξεχωριστή, προσωπική ματιά, κι αυτό τοποθετεί σε περίοπτη θέση στο πάνθεον των ταινιών τρόμου τη Suspiria (πρώτο μέρος μιας τριλογίας από την οποία γύρισε μόνο το 2ο μέρος, το Inferno, ενώ πολύ πρόσφατα επιχείρησε να γυρίσει με σχεδόν 30 χρόνια καθυστέρηση και το 3ο με κακά, όπως διαβάζω, αποτελέσματα).
Ετικέτες "Suspiria " (1977), Argento Dario
posted by vandimir @ 5:16 μ.μ.
4 Comments:
Το Suspiria είναι μία από τις κορυφαίες ταινίες τρόμου όλων των εποχών.
Τα χρώματα και η μουσική του Argento καθηλώνουν το θεατή και δημιουργούν μία ατμόσφαιρα ονειρική και αφόρητη που καθιστούν την ταινία αξεπέραστη.
Τα αδύναμα σενάρια και ερμηνείες του Argento δε νομίζω πως επαρκούν για να χαρακτηρίσουμε αυτόν το μαέστρο των giallo και των ταινιών τρόμου ως ΚΑΚΟ σκηνοθέτη.
Χμμμ... Το παράξενο είναι ότι ενώ λέω όσα λέω για τον Αρτζέντο (ναι, δεν τον θεωρώ καλό σκηνοθέτη), οι ταινίες του εξασκούν μια έντονη γοητεία και σε μένα. Να φανταστείς ότι τις έχω δει σχεδόν όλες.
Σίγουρα έχει κάτι πολύ προσωπικό, κάτι δικό του που μπορεί πολλές φορές να καθηλώνει τον θεατή. Έτσι, ενώ μπορώ να αναφέρω ένα - ένα δεκάδες αρνητικά σημεία στο Σουσπίρια, συνολικά η ταινία παραμένει γοητευτική και θα τη χαρακτήριζα κι εγώ, όπως κι εσύ, από τις σημαντικές ταινίες τρόμου.
Τα weak plots σίγουρα αφαιρούν από τις ταινίες του, αλλά αν τα βάλεις στη ζυγαριά... τα αρνητικά από τη δεξιά πλευρά και το στιλ, την ατμόσφαιρα από την άλλη, για μένα η πλάστιγγα γέρνει προς τα αριστερά...
Πολλές φορές είναι αλήθεια ότι οι σκηνές του είναι τόσο γελοίες που αναρωτιέσαι γιατί σε γοητεύουν τόσο τα φιλμ του. Προχτές είδα το 4 μύγες σε γκρι βελούδο και νομίζω πως πια έχω δει όλες τις ταινίες του.
Πολλές από αυτές δε βλέπονται, αλλά διαφωνώ κάθετα στο ότι καμία ταινία του δεν ήταν ικανοποιητική.
Για μένα έχει κάνει δύο αριστουργήματα (Suspiria, Βαθύ Κόκκινο), τρεις πολύ καλές ταινίες (Phenomena, Το Πουλί με τα Κρυστάλλινα Φτερά και το υποτιμημένο Inferno) και πολλές μετριότητες.
Συνολικά όντως ένας μέτριος σκηνοθέτης με τα κοινά κριτήρια, αλλά ένα ιερό τέρας για τους λιγοστούς λάτρες του.
Τελικά λέμε, νομίζω, το ίδιο πράγμα, μόνο που εγώ χρησιμοποίησα πιο βαρείς χαρακτηρισμούς για τον Dario. Παρά τα προβλήματα πάντως, τον θεωρώ κι εγώ από τους σημαντικούς στο σινεμά τρόμου.
Δεν θα χρησιμοποιούσα όμως τον όρο "καλές ταινίες" για τα φιλμ του, αλλά "καλτ". Εδώ ο όρος ταιριάζει γάντι. Το καλτ ακριβώς δεν ορίζεται ως κάτι καλό, αλλά ως κάτι που, όπως λες, παρά την πιθανή μετριότητά του με τα κοινά, αντικειμενικά κριτήρια, το αγαπάμε.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home