ΤΟ "DODO" ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΜΟΔΟΒΑΡΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΟΥΤΡΑ

 

Παρακμασμένο, στα πρόθυρα της χρεωκοπίας (πρώην) ζάπλουτο και διάσημο ζεύγος ετοιμάζεται να παντρέψει τη μοναχοκόρη του με πλούσιο γόνο, ο οποίος προφανώς αναμένεται να σώσει την κατάσταση. Στην πολυτελή εξοχική τους κατοικία λοιπόν μαζεύεται την παραμονή του γάμου ένα ετερόκλητο και αλλοπρόσαλλο πλήθος (εργάτες, η "ντιζάινερ" της γιορτής, ο νεαρός συνεταίρος του συζύγου, μουσικοί, ένα τραβεστί, η οικονόμος του σπιτιού κλπ. κλπ.) για να ετοιμαστούν όλα για το αυριανό μεγάλο γεγονός. Ωστόσο στον κήπο θα κάνει αιφνιδίως - άγνωστο πώς και γιατί - το εξαφανισμένο από το 17ο αιώνα πτηνό ντόντο και θα ακολουθήσει χαμός.

Με το "Dodo" (2022) ο Πάνος Κούτρας, τον οποίο θεωρώ ιδιαίτερο κεφάλαιο του ελληνικού σινεμά, θα βρεθεί και πάλι στα χωράφια του. Με πάνω από 10 πρωταγωνιστές και χαρακτήρες με τους οποίους ασχολείται εξ ίσου, με πολλές υποπλοκές, θα κάνει μια ακτινογραφία του μικρόκοσμου της ελληνικής κοινωνίας (των μεγάλων πόλεων τουλάχιστον) και θα μπερδέψει πλούσιους και φτωχούς, μεγαλοαστούς και εργάτες, γκέι και στρέιτ, τίμιους και μη, σε ένα πολύπλοκο γαϊτανάκι σχέσεων, δεσμών, πηδημάτων, εκβιασμών, αποκαλύψεων κρυμμένων μυστικών και πολλών άλλων. Φυσικά το όχημα είναι το μελόδραμα, πλην όμως δοσμένο με χιούμορ και δίχως να κρύβει τη σατιρική ματιά πάνω σε κάθε λογής σύγχρονα κοινωνικά φαινόμενα (και κινηματογραφικά κλισέ). Και, όπως πάντα, η ματιά είναι πανηδονιστική και τίποτα απολύτως από τα τεκταινόμενα δεν σοκάρει κανένα από τους ετερόκλητους παρευρισκόμενους. Εκτός της παρουσίας του μυστηριώδους ντόντο βεβαίως.

Εννοείται ότι το κλίμα θυμίζει Αλμοδοβάρ και κάποια κιτς στοιχεία είναι μάλλον συνειδητά. Δεν είναι μια φοβερή ταινία που θα φέρει την οποιουδήποτε είδους ανατροπή, ωστόσο την είδα ευχάριστα και διασκέδασα ακόμα και στα μελό σημεία. Εντάξει, ίσως υπάρχει κάποιο πρόβλημα στο ρυθμό, ίσως όλα αυτά κάπου να μη δένουν ικανοποιητικά, αλλά πάντως προσωπικά εκτιμώ πάντα τη (σεξουαλική κυρίως) απόλυτη απενοχοποίηση που πάντοτε υπάρχει στα φιλμ του Κούτρα, όσο και τη μελό / σατιρική ταυτόχρονα ματιά του. Είπαμε, ο Αλμοδοβάρ είναι παρόν.

ΥΓ: Το ντόντο ως εφέ είναι εξαιρετικό!