ΑΝΗΣΥΧΟΙ ΝΕΑΡΟΙ ΣΤΑ "ΠΕΝΤΕ ΕΥΚΟΛΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ"

 

Ο Bob Rafelson (1933-2022) ήταν σκηνοθέτης που γύρισε λίγες σχετικά ταινίες. Η γνωστότερη μάλλον παραμένει το "Πέντε Εύκολα Κομμάτια" του 1970, με το νεαρό Τζακ Νίκολσον στον πρώτο ρόλο, αλλά και την Κάρεν Μπλακ.

Ένας νέος δουλεύει εργάτης σε εργοτάξιο, σιχαίνεται τη δουλειά του, είναι εριστικός, ζει με μια σερβιτόρα, λαϊκή και με μάλλον χαμηλό IQ - και μάλιστα την απατά, μεθά σε μπαρ, ξενυχτά κλπ. κλπ. κλπ. Γενικά είναι "όπου λάχει". Κάποια στιγμή μαθαίνει ότι ο πατέρας του δεν είναι καλά και πηγαίνει με αυτοκίνητο βόρεια για να βρει την οικογένειά του, συνοδευόμενος από την κοπέλα του. Εκεί θα μάθουμε ότι προέρχεται από οικογένεια ανώτερης τάξης, ότι είναι μορφωμένος, αλλά τα έχει παρατήσει όλα για να ζει μια αλήτικη ζωή.

Χαρακτηριστική ταινία της εποχής της, που καταγράφει εύγλωττα την αίσθηση κάποιων ανθρώπων που νοιώθουν ότι "δεν τους χωράει ο κόσμος". Ο ήρωας νοιώθει να ασφυκτιά στην μεγαλοαστική, καλλιεργημένη και καλλιτεχνική οικογένειά του και διαλέγει να ζει μια λαϊκή ζωή γεμάτη αλκοόλ, φτηνό έτοιμο φαγητό, λαϊκές γκόμενες και συναναστροφές και ταιριαστή με όλα αυτά δουλειά. Έτσι το φιλμ αντιπαραθέτει την αβυσσαλέα διαφορά του τρόπου ζωής των δύο τάξεων, αλλά ως ήρωα έχει ένα ανήσυχο πνεύμα που δεν χωρά πουθενά, σε κανένα κοινωνικό καλούπι (ούτε και στα της οικογένειας με γάμο, παιδιά κλπ.). Διότι, παρά το ότι επιλέγει το ένα απ' αυτά, το λαϊκό, δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι είναι ευχαριστημένος εκεί. 

Σημαντική ταινία των 70ς καταγράφει τη νεανική ανησυχία και, απόλυτα σύμφωνα με το πνεύμα της εποχής, κάνει φανερό ότι χρειάζεται ένας "τρίτος δρόμος" για μια ικανοποιητική ζωή, που θα βρίσκεται μακριά και από τα δύο αντίθετα πρότυπα. Δεν λέει τίποτα για το τι και πώς του δρόμου αυτού, επιμένει όμως, μέσω της τυφλής και δίχως οποιονδήποτε προσανατολισμό αναζήτησης (ή/και αντίδρασης) του βασικού χαρακτήρα, στην ανάγκη για κάτι τέτοιο. Τότε ανθούσε ο χιπισμός και οι κάθε λογής εναλλακτικές κουλτούρες. Κι αυτές όμως απέτυχαν οικτρά, αδυνατώντας να αλλάξουν τον κόσμο. Τότε τι λοιπόν; 

Το φιλμ, όπως είπαμε, δεν δίνει καμιά απάντηση. Καταγράφει όμως την ανησυχία και τη νεανική αίσθηση ότι "όλα μου φταίνε".