Η ΠΟΛΥΕΠΙΠΕΔΗ ΚΟΜΨΟΤΗΤΑ ΤΟΥ "DRIVE MY CAR"

 

Ο γιαπωνέζος Ryusuke Hamaguchi είναι ένας χαμηλότονος δημιουργός που ξέρει να αφηγείται ιστορίες που εμβαθύνουν στην ψυχολογία των ηρώων και είναι τρυφερές και συγκινητικές. Όλα αυτά κρίνοντας και από τη μοναδική άλλη ταινία του που έχω δει, τις "Ιστορίες της Τύχης και της Φαντασίας". Το τρίωρο (!) "Drive my Car" του 2021 είναι κατά τη γνώμη μου καλύτερο.

Ένας γνωστός θεατρικός σκηνοθέτης προσπαθεί να ξεπεράσει την αιφνίδια απώλεια της γυναίκας του, την οποία αγαπούσε παρά το ότι εκείνη τον απατούσε (ενώ, παραδόξως, τον αγαπούσε κι εκείνη πολύ). Δύο χρόνια μετά δέχεται να ανεβάσει τον "Θείο Βάνια" του Τσέχωφ στη Χιροσόμα και αναγκάζεται να ζήσει εκεί για ένα διάστημα. Θα επιλέξει, μετά από κάστινγκ, τους ηθοποιούς, θα αρχίσει πρόβες και θα αποκτήσει μια ιδιαίτερη σχέση με τη λιγομίλητη οδηγό που η εταιρία του οργανισμού που ανεβάζει το έργο του έχει παραχωρήσει.

Η ταινία κινείται σε θαυμαστά πολλά επίπεδα: Η διαχείριση της απώλειας, η σχέση τέχνης - πραγματικότητας, η τέχνη ως θεραπεία τραυμάτων, η φυγή από την (περήφανη) εσωστρέφεια και, επιτέλους, η αμέριστη εμπιστοσύνη σε κάποιον άλλον, η εμβάθυνση στο έργο ενός δημιουργού (εδώ στον Τσέχωφ), οι πολύπλοκες σχέσεις που αναπτύσσονται ανάμεσα στους ήρωες (ο σκηνοθέτης, η οδηγός, η νεκρή γυναίκα, οι ηθοποιοί του έργου, ο καθένας με τη δική του προσωπικότητα και ιδιορρυθμία κλπ. κλπ.)... Ιδιαίτερα οι σχέσεις αυτές συνθέτουν ένα πολύπλοκο γαϊτανάκι, συχνά με ερωτηματικά και κενά που προκύπτουν στο θεατή, τα οποία όμως απαντώνται κατά τη διάρκεια της ταινίας. Αυτό έχει και ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αφού δημιουργεί ένα περίεργο είδος "σασπένς σχέσεων" (γιατί αυτοί συμπεριφέρονται έτσι; γιατί ο/η τάδε κάνει αυτό που κάνει κλπ.). Βλέπετε, στηρίζεται σε διήγημα του Μουρακάμι κι αυτός ξέρει από τέτοια. Η εικόνα είναι όμορφη, γαλήνια, με το κόκκινο αυτοκίνητο του πρωταγωνιστή να είναι συχνά το μοναδικό έντονο χρώμα στο πλάνο, προσθέτοντας ένα ακόμα συν στην ταινία.

Γενικά θα πω ότι παρά τη μεγάλη διάρκεια η ταινία δεν με κούρασε καθόλου. Αντίθετα τη  βρήκα εξαιρετική. Σίγουρα στις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.