ΠΕΡΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΔΕΟΝΤΟΛΟΓΙΑΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΤΥΠΟΥ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΣΤΟ "NOTHING BUT THE TRUTH"

 

Το "Nothing But the Truth" (῾῾Μόνο την Αλήθεια῾῾ στα καθ᾽ ημάς) του Rob Lurie είναι ένα ενδιαφέρον φιλμ του 2008 που θίγει πολλά θέματα. Κυρίως, βεβαίως, αυτό του ρόλου του τύπου (των μίντια γενικότερα) και τα περί ελευθερίας του. Υπάρχουν όρια μπροστά στην αλήθεια; Με την Κέιτ Μπέκισέιλ και τον Ματ Ντίλον.

Μία δημοσιογράφος, παντρεμένη με παιδί, θεωρεί ότι ῾῾έπιασε λαυράκι῾῾. Και όντως το θέμα είναι συγκλονιστικό: Ο ίδιος ο πρόεδρος αγνόησε την αναφορά μιας μυστικής πράκτορα της ΣΙΑ, που είχε σταλεί στη χώρα ακριβώς για να κάνει την αναφορά της, ότι η ῾῾αριστερή῾᾽ Βενεζουέλα είναι ουσιαστικά ακίνδυνη και διέταξε τον βομβαρδισμό της. Ό,τι ακριβώς έγινε στο Ιράκ δηλαδή. Στα άρθρο της, αφού έχει διασταυρώσει τις πηγές της, αποκαλύπτει το όνομα της μυστικής πρακτόρισας, της οποίας η μικρή κόρη πηγαίνει στιο ίδιο σχολείο με το γιο της δημοσιογράφου. . Και τότε ξεσπά η καταιγίδα. Η κυβέρνηση, οργισμένη, απαιτεί από τη δημοσιογράφο να αποκαλύψει την πηγή της για λόγους εθνικής ασφάλειας (μήπως υπάρχει προδότης εντός της ΣΙΑ που διαρρέει τέτοια μυστικά που βγάζουν εγκληματική την κυβέρνηση και την ίδια τη χώρα;). Η δημοσιογραφος όμως, επικαλούμενη το δημοσιογραφικό απόρρητο, αρνείται να κατονομάσει την πηγή που της αποκάλυψε το όνομα της πρακτόρισσας. Ένας σκληρός εισαγγελέας θα αναλάβει και η δημοσιογράφος θα οδηγηθεί στη φυλακή για περοδοσία.

Φυσικά και τίθενται πολλά ζητήματα. Από τη μία είναι η ασφάλεια της χώρας. Πώς διέρρευσε ένα τέτοιο μυστικό; Από την άλλη βρίσκεται το νομικά κατοχυρωμένο δημοσιογραφικό απόρρητο και η ελευθερία του τύπου. Πώς είναι δυνατόν να μην αποκαλύψεις την αλήθεια, όσο οδυνηρή κι αν είναι αυτή και πώς μπορείς να κατονομάσεις τις πηγές σου, οι οποίες, με τη σειρά τους, αν αποκαλυφτούν, δεν ξέρουμε τι μπορεί να υποστούν. Από την άλλη πάλι η αλήθεια, που ῾῾υπονομεύει τη χώρα῾῾, ουσιαστικά αποκαλύπτει ένα έγκλημα της εξουσίας. Αλλά τα πράγματα δεν σταματούν εκεί, διότι, εκτός του γενικού, πολιτικού και ηθικού ζητήματος, τίθενται και πάμπολλα προσωπικά. Τόσο η ζωή της γυναίκας της οποίας  αποκαλύφτηκε η αληθινή ιδιότητα, όσο και αυτή της δημοσιογράφου, κυριολεκτικά τινάζονται στον αέρα, συμπαρασύροντας τις αθώες οικογένειές τους (και τα μικρά παιδιά) και μάλιστα με απρόβλεπτες συνέπειες που δεν μπορώ να σας αποκαλύψω. Ποιος έχει τελικά δίκιο;

Απόλαυσα το πολυεπίπεδο αυτό φιλμ, από τα καλύτερα πολιτικά μετά το 2000, και τα πολλά και δύσκολο να απαντηθούν θέματα που θίγει, καθώς και το διαρκές πήγαιν᾽ έλα από το ευρύτερο πολιτικό στο καθαρά προσωπικό. Αν ενδιαφέρεστε για τέτοια θέματα το συνιστώ.